Saskia

Voor
Er is ADHD bij mij vastgesteld. Dat verbaast me niets. Altijd onrustig, ongeremd, altijd druk in mijn hoofd, altijd doodmoe omdat ik altijd super vrolijk ben en behept met een overdosis humor.  Als kind ging mijn moeder al met me naar de huisarts: “Geef dat kind alstublieft een kalmeringsmiddel, ik word gek van haar. Ze is zó druk, heeft altijd ongelukjes, etc.” De diagnose, toen? Welnee … “Doe het kind maar op sport, kan ze haar energie kwijt.” Dus zwemmen … ver gekomen, nooit afgemaakt. Zoals met alles eigenlijk. Ik was overal goed in, maar deed ook alles op het laatste moment. Zo ging het ook op school.

Ik ben nu 44 jaar en ik heb een ravage achtergelaten voor mijn gevoel. Veel vriendjes versleten. Werk? Heel veel ziekmeldingen. Moe of ziek? Ik weet het niet. Veel depressies gehad. Antidepressiva geslikt, veel lichamelijke klachten gehad, veel roken, stappen, alcohol … noem het maar op. Ik bleef nooit ergens lang; ik wilde altijd weer gaan. Geen zin in alles wat maar priegelig was, zoals handwerken of lange stukken schrijven. Schoonmaken moest bij mij ook altijd heel snel gaan. Zo niet, dan was ik geïrriteerd. Bij alles wat concentratie vereiste, had ik het gevoel van binnen alsof ik ging ontploffen. Maar tegelijkertijd was ik me altijd bewust van mijn omgeving. Van de energie en stemmingen van mensen om me heen. Ik voelde gewoon wat ze dachten. Dat heeft van mij wel een pleaser gemaakt. Ik ben nooit mezelf, gedraag me op een manier waarvan ik het gevoel heb dat mensen het leuk vinden …

Na
Ik krijg nu methylfenidaat en ben rustiger in mijn hoofd. Maar diep van binnen weet ik gewoon dat bepaalde gedachten en gedragingen nooit zullen veranderen. Ik ben, denk ik, de schaamte voorbij. Leef tenslotte al 44 jaar met deze afwijking … Meer rust in mijn hoofd is goed, maar sociaal gedrag gaat bij mij nu eenmaal verder dan bij anderen. Geen schaamte, geen rem … dat ben ik.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Alfred

Voor
Het leven vóór de diagnose is best moeizaam geweest. Ik had vaak opvallend veel energie in vergelijking met anderen. Problemen kende ik niet, en ik kwam altijd met oplossingen die niet zo voor de hand lagen. Ik werkte veel en hard ... waardoor ik vergat dat er ook een thuis was.

Na
Ik heb meer rust gekregen. De diagnose heeft me ook een hoop nieuwe inzichten gegeven. Door het gebruik van medicatie ben ik meer stuurbaar geworden; niet meer meteen in de aanval als iets niet helemaal gaat zoals ik denk dat het moet gaan. Er zijn tegenwoordig vaak mensen die me een compliment geven over de rust die ik heb. Ik probeer nu ook anderen te helpen, die worstelen met zichzelf om rust te vinden. Niet altijd willen mensen de hulp hebben ... waar ik ook respect voor heb. Het is de keuze die ze zelf maken.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Marie

Voor
Achtenveertig jaar lang denken, voelen, reageren en vooral weten dat je toch wel anders in elkaar zit. Daardoor wel héél véél meegemaakt, van diepe depressies tot manische hoogtes. Altijd op zoek naar een kabbelend meertje, door de onrust en chaos in mijn hoofd. Onder mijn niveau school en werk gedaan. Uitgemaakt voor lui, dom en gek. Muren, ook vanuit mezelf naar mezelf toe. Wel altijd lachen. Veel vrienden, maar geen goede relaties. Schuldgevoel naar mijn dochter. Zelfmedicatie in de vorm van drugs, want daar werd ik zo rustig van en dan kon ik wél lezen, enz ...

Na
Helder aanwezig. Een meertje met kleine golven en als er een tsunami tussen zit, kan ik die rustig bekijken en laten voor wat die is. Niet meer in mijn emotie en met boosheid reageren. Goede gesprekken en daardoor het gevoel hebben er weer bij te horen. Leren, met vallen en opstaan, hoe ik mijn huis kan regelen en zo houden. Concerta betekent in het Braziliaans (waar ik zeven jaar gewoond heb): ‘dingen weer recht zetten’, en dat klopt zo voor mij. Blij met meer ‘drugs’ in mijn lijf? Nee, maar wel o zo dankbaar dat ze er zijn. Ik doe ook veel met voeding etc., en hopelijk kan ik dan na een tijd de pillen loslaten. Zo niet, dan niet.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Monique

Voor
Sjonge, ik zou bijna zeggen: heb je even? Het duurde namelijk tot mijn 49e voor dat iemand ‘ dat’ riep waar ik me in kon vinden. En niet voor een klein beetje, maar een diagnose die bij me paste als een huis: ADHD.

Voor de diagnose voelde ik me totaal niet serieus genomen, door helemaal niemand. Zoveel verschillende diagnoses: van chronische posttraumatische stress stoornis tot borderline. Groepstherapieën waar ik me totaal niet in kon vinden, mede-cliënten waar ik geen aansluiting bij vond … Gevolg was dat ik steeds eenzamer werd en me buitengesloten voelde op alle vlakken in het leven. Ik was anders, maar kon me niet vinden in de geboden therapievormen en de uitleg over mijn wel en wee. Nee ik sneed mezelf niet, nee ik leefde niet in het verleden, nee ik was niet seksueel misbruikt, nee ik was níet druk in mijn hoofd omdat ik compulsief-obsessief was. Elke therapie sloot ik af met datgene waar ik goed in was: me anders voordoen dan ik was. En huppakee, ik was klaar met de therapie en mocht afscheid nemen. Goed gedaan! Hard gewerkt! Wanneer ik de deur achter me sloot, voelde ik me net zo onbegrepen als op het moment dat ik voor het eerst het therapielokaal binnen wandelde.

Hulpverlening in huis voor de kinderen, met als uitkomst: moeder stelt geen grenzen … Hoezo?? Wanneer??? Ik voelde geen grens dus wanneer moest ik die dan stellen? Nieuwe relaties aangaan, ook geen goed plan. Het gaf NOG meer drukte in mijn hoofd; wanneer zou ik daar tijd voor moeten hebben. Gek werd ik van mezelf en heb vaak gedacht ‘wat doe ik hier nog’? Vooral door het feit dat niemand mij niet serieus nam. Wanneer ik aangaf dat ik volgens mij ADHD had, walste men er over heen en zei: welnee joh, jij moet gewoon leren om blij te zijn met wie je bent. De laatste therapie die ik volgde was er eentje voor onbehandelbare patiënten ...

Na
Wat was het een verademing om bevestigd te zien dat ik niet gek was! Het had een naam: het was ADHD. Ik ben met medicatie begonnen en kreeg een ADHD coach. Weet je, hierna hoef ik eigenlijk niets meer te zeggen. Mijn leven is weer mijn leven. En inderdaad: ik mag zijn wie ik ben, maar dan wel graag met de juiste medicatie en hulp die ik nu heb.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Saar

Voor
Ik kwam bij de psychiater met de zoveelste ernstige depressie. Voor mij hoefde het zo niet meer. Wat ik ook deed en welke therapie ik ook volgde, ik voelde me ook 'tussen de depressies door’ niet gelukkig, onrustig, overweldigd, onzeker en moe. Waarom? Geen idee, toen. Ik had toch dat fantastische leven? Had alles voor elkaar zoals dat heet, maar kon het zelf niet beleven.

Na
Na 32 (!) jaar was er die fantastische psychiater die ADHD bij mij constateerde en mij begeleid heeft tijdens het instellen van de medicatie. Zij wist me te motiveren om toch weer te knokken, omdat het nu anders zou zijn. En ze heeft gelijk gehad. Ik begin nu pas met leven en snap nu wie ik ben en waarom ik ben wie ik ben. Een puzzel van 2000 stukjes valt op zijn plek, ineens.

Medicatie is voor mij geen keuze. Het is het verschil tussen eindelijk mijn opgebouwde fijne leven kunnen ervaren of me ongelukkig voelen en als enige uitweg nog zelfmoord zien. Want wat is er verschrikkelijker dan je hele leven het geluk verstandelijk te hebben, maar het qua gevoel altijd op 1 centimeter voor je te zien bungelen en er nooit van kunnen proeven?! Dit klinkt voor een buitenstaander wellicht overdreven, want ADHD is toch alleen maar heel druk zijn? Dat is het dus niet alleen! Het kan alles bepalen zonder dat je er grip op krijgt, als je niet weet dat er ADHD achter zit en (in mijn geval) die ADHD dus ook niet behandeld wordt met medicatie.

Ik ben gered door de diagnose en door nu medicatie te gebruiken. Het doet me intens veel pijn wanneer er mensen zijn die er geen verstand van hebben, maar wel de arrogantie hebben om ongefundeerde en kortzichtige uitspraken over ADHD de wereld in te slingeren. En iedereen praat elkaar na en ineens zijn er feiten: overdiagnostiek, ADHD bestaat niet, gevaarlijke medicatie … Dat krijg ik, als op het nippertje gered persoon met ADHD, te lezen in de media.

In mijn geval heeft de Concerta mij mijn leven gegeven en ik geniet er nu elke minuut van! En de mensen om me heen ook. Want je vrouw ontpopt zich tot een zelfstandige vrouw, je dochter heeft eindelijk haar weg gevonden in het leven, je vriendin is gelukkig, je zusje barst van de levenslust, je collega's zien je stralen, je buren genieten van de vrolijke buurvrouw.

Het is eindeloos wat de diagnose en medicatie mij en de mensen om me heen hebben gegeven. Het leven is mooi, bikkelhard en gaat nooit vanzelf. En ik blijf lekker impulsief; dat maakt mij tot wie ik ben!

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Irene

Voor
Chaos, depressie, onmacht, onbegrip, alleen, ik ben gek.

Na
Gestructureerde chaos, ben niet alleen, medicatie die na even zoeken eindelijk zijn werk doet, geen depressie meer! Weet nu waar het vandaan komt, kan aan de oorzaak niets doen, aan het gevolg wel en kan de signalen beter herkennen. Dus heel erg fijn toch wel, een label.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Emmy

Voor
Mijn leven ging goed tot ik uit huis ging en snel daarna moeder werd. Daarna heb ik jarenlang heel erg m'n best gedaan om moeder, huisvrouw en werkneemster te zijn. Dat lukte telkens voor een tijdje. Maar vele keren moest ik stoppen, omdat ik voelde dat ik het niet meer ging volhouden. En als moeder zijnde (zeker later als alleenstaande moeder) moest ik niet onderuit gaan, omdat ik verantwoordelijk ben voor m'n dochters. Toch ben ik verschillende keren in de Ziektewet beland vanwege teveel druk. Intussen heb ik wel mijn pabo diploma gehaald en ben in het voortgezet onderwijs gaan les geven. In die periode begon ik de verschillen die ik heb ten opzichte van anderen duidelijker te zien. Het ging een tijd goed, maar uiteindelijk had ik toch weer psychische hulp nodig. Er waren in het verleden al eens 'kenmerken van borderline' geconstateerd, maar volgens mij sloeg dat nergens op. Ik liep gewoon de hele tijd op mijn tenen en zakte af en toe in.

Nadat ik met pijn in mijn hart gestopt ben met het onderwijs, is er gekeken of ik misschien ADHD heb. Tijdens dat gesprek vielen zoveel ontbrekende puzzelstukjes op hun plek. Het bleek dat ik zelf al heel veel oploste, maar dat kostte wel bakken energie en aanpassingen van mezelf.

Na
Ik laat een baan met een goed salaris in het onderwijs staan. Ik weet dat ik dat niet ga trekken naast het moeder zijn. Misschien kan dat later weer. Ik werk nu maar enkele uurtjes per dag als telefoniste in de marketing. Mijn chef weet van mijn ADHD en houdt er rekening mee. Ik werk bijvoorbeeld niet met veel computerprogramma’s tegelijkertijd open en dan gaat het prima. Thuis rommel ik lekker aan zonder planning en komt mijn creatieve kant tot zijn recht. Mijn agenda is minimaal gevuld.

Een ander mag rennen en druk doen, maar ik bewaar m'n rust. Nu ben ik veel relaxter en gezelliger voor mijn gezin. Sindsdien heb ik mijn psychische hulp afgebouwd en geen ziekte wegens werkdruk meer gehad. Ik weet nu wat ik kan, wat ik niet kan, waar ik goed in ben en waarin ik een voorzorgsmaatregel moet nemen. Ja, ik ben blij met mijn diagnose. Het maakt heel veel duidelijk en geeft me een gebruiksaanwijzing.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Andrea

Voor
Voor de diagnose ging er van alles mis. Ik had het gevoel een beetje anders te zijn. Snapte vaak niet waarom iets bij mij niet lukte en bij een ander wel. ‘Wat schort er toch aan mij?’ vroeg ik mij steeds vaker af. Het ging vooral mis op het gebied van werk. Daar voldeed ik vaak niet aan de norm. Ik kreeg regelmatig te horen dat ik langzaam was. Ook voor mijn eigen gevoel ging het functioneren erg moeizaam. Ik had moeite met het bijhouden van het tempo waarin alles ging en had ook de neiging om veel en diep na te denken bij de uit te voeren taken. Als ik werk had waarbij ik met mijn handen moest werken, was ik vaak onhandig qua aanpak en miste ik inzicht. Meestal stopte ik zelf met werk omdat ik het niet goed meer kon verdragen of omdat ik het beu was.

Tijdens mijn schooltijd is het me gek genoeg nooit opgevallen dat ik concentratieproblemen heb. Dit kwam pas sterk naar voren toen ik hbo ging doen, waar ik uiteindelijk mee ben gestopt. Ik kwam nauwelijks door al die stof en opdrachten heen, waardoor alles me te veel tijd en energie kostte. Ook over het halen van mijn rijbewijs heb ik erg lang gedaan. Ik liep daarbij tegen faalangst aan. Thuis vonden ze me vaak lui omdat ik niemand uit mezelf hielp bij bijvoorbeeld huishoudelijke taken. Ik wilde wel helpen, maar kreeg het niet voor elkaar om eraan te beginnen of bleef het maar uitstellen. Door al deze negatieve ervaringen ging ik steeds negatiever tegen mezelf aankijken. Ik vond mezelf vaak een nietsnut en een mislukkeling. Ik voelde me minder dan een ander.

Na
Een aantal jaar geleden hoorde ik voor het eerst iets over ADD. Daarin vond ik veel herkenningspunten. Ruim een jaar geleden heb ik de diagnose gekregen. Ik hoopte al dat ik het zou hebben, omdat ik nu weet waar veel dingen waar ik tegenaan loop vandaan komen. Eindelijk!

Naar mijn mening is het goed om te weten of je AD(H)D hebt of niet. Als je weet wat je hebt kun je er ook iets mee. Ook kun je op zoek naar hulp die bij je past om dingen aan te gaan pakken. Ik begrijp mezelf nu veel beter dan voorheen. Ook de mensen in mijn directe omgeving begrijpen bepaalde dingen beter. Beetje bij beetje leer ik hoe ik ermee om moet gaan. Ik leer mijn zwakke en sterke punten kennen. Ik leer als het ware mezelf opnieuw kennen.

Nu ik ingesteld ben op medicatie gaan bepaalde dingen ook beter. Ik voel me stabieler en dat werkt positief op mijn dagelijks functioneren. Natuurlijk is nu niet opeens alles rozengeur en maneschijn. Tegenslagen en dipjes zijn er nog steeds. Zo ben ik binnenkort weer mijn baan kwijt.

Ik vind ADD wel een onderdeel van mijn leven. Accepteren dat ik daarmee bepaalde beperkingen heb, is bij mij nog wel een pijnpunt. Maar ook dat gaat steeds beter.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Kelly

Voor
Hoe het met mij ging? Slecht! Alles mislukte: studie, relaties, structuur in wonen en werken. Geen contact met mijzelf, geen zicht op mijn eigen belangen en verlangens. Ondanks een hoog IQ ben ik tot mijn 40e levensjaar in alles mislukt. Heb keihard steeds opnieuw overal voor geknokt, maar alles brak me bij de handen af en ik begreep niet hoe het kwam. Jarenlang was ik depressief en suïcidaal.

Na
Met medicatie (Strattera) is het nog steeds hard knokken. Nog steeds geen rozengeur en maneschijn. Maar … voor het eerst bouw ik dingen op. Heb ik goede relaties, en ga ik vooruit. In alle opzichten. De diagnose helpt je de oorzaak van je problemen te onderkennen, zodat je passende actie kunt ondernemen. De medicijnen helpen hierbij, is mijn ervaring.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Jan Ykema

Voor
Voor de diagnose was ik druk, chaotisch en slecht in concentratie. Mijn hang naar verslaving had, dat weet ik nu zeker, met mijn ADHD te maken. In mijn schaatscarrière stond ik in de belangstelling en die aandacht heb ik nodig, net als het sporten. Toen het schaatsen ophield, kon ik én mijn energie niet meer kwijt én de belangstelling was opeens voorbij. Om me goed te voelen en mezelf door de dag te slepen, had ik drugs nodig. In het begin gaf dat net zo'n gelukzalig gevoel als een wedstrijd winnen. Maar na enkele jaren deed het me weinig meer en gebruikte ik alleen om me min of meer normaal te voelen. Mijn trots was weg en ik zag er uit als een depressieve oude man.

Na
Met hulp van familie ben ik afgekickt, maar ook met behulp van Ritalin. Mijn zus dacht dat ik ADHD had en dat dachten de dokters ook. En dat het stofje dat ik nodig had, in Ritalin zat. Dat was ook zo: ik snoof het op en in het eerste jaar na de verslaving had ik het echt nodig. Daarna ben ik me gaan realiseren dat ik helemaal geen chemisch spul meer wilde nemen. Ik eet sindsdien gezond, ik beweeg weer veel, heb leuk werk als schaatstrainer en ik geef lezingen. Net als vroeger in mijn schaatstijd, toen ik geen ‘extra’ stofjes nodig had omdat het schaatsen me voldoende bood, zorg ik dat ik via lezingen en clinics belangstelling krijg.

Voor de diagnose was ik druk, chaotisch en slecht in concentratie. En dat ben ik allemaal nog steeds. Het verschil is dat het nu een naam heeft en dat ik rekening houd met mijn ‘zwakkere’ kanten. Zo ben ik altijd ruim op tijd voor een afspraak, doe ik één ding tegelijk en zorg ik dat ik mijn energie kwijt kan in veel bewegen: ik schaats, fiets en loop weer. Ik voel me completer dan ooit.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.