Marie
Voor
Achtenveertig jaar lang denken, voelen, reageren en vooral weten dat je toch wel anders in elkaar zit. Daardoor wel héél véél meegemaakt, van diepe depressies tot manische hoogtes. Altijd op zoek naar een kabbelend meertje, door de onrust en chaos in mijn hoofd. Onder mijn niveau school en werk gedaan. Uitgemaakt voor lui, dom en gek. Muren, ook vanuit mezelf naar mezelf toe. Wel altijd lachen. Veel vrienden, maar geen goede relaties. Schuldgevoel naar mijn dochter. Zelfmedicatie in de vorm van drugs, want daar werd ik zo rustig van en dan kon ik wél lezen, enz ...
Na
Helder aanwezig. Een meertje met kleine golven en als er een tsunami tussen zit, kan ik die rustig bekijken en laten voor wat die is. Niet meer in mijn emotie en met boosheid reageren. Goede gesprekken en daardoor het gevoel hebben er weer bij te horen. Leren, met vallen en opstaan, hoe ik mijn huis kan regelen en zo houden. Concerta betekent in het Braziliaans (waar ik zeven jaar gewoond heb): ‘dingen weer recht zetten’, en dat klopt zo voor mij. Blij met meer ‘drugs’ in mijn lijf? Nee, maar wel o zo dankbaar dat ze er zijn. Ik doe ook veel met voeding etc., en hopelijk kan ik dan na een tijd de pillen loslaten. Zo niet, dan niet.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Achtenveertig jaar lang denken, voelen, reageren en vooral weten dat je toch wel anders in elkaar zit. Daardoor wel héél véél meegemaakt, van diepe depressies tot manische hoogtes. Altijd op zoek naar een kabbelend meertje, door de onrust en chaos in mijn hoofd. Onder mijn niveau school en werk gedaan. Uitgemaakt voor lui, dom en gek. Muren, ook vanuit mezelf naar mezelf toe. Wel altijd lachen. Veel vrienden, maar geen goede relaties. Schuldgevoel naar mijn dochter. Zelfmedicatie in de vorm van drugs, want daar werd ik zo rustig van en dan kon ik wél lezen, enz ...
Na
Helder aanwezig. Een meertje met kleine golven en als er een tsunami tussen zit, kan ik die rustig bekijken en laten voor wat die is. Niet meer in mijn emotie en met boosheid reageren. Goede gesprekken en daardoor het gevoel hebben er weer bij te horen. Leren, met vallen en opstaan, hoe ik mijn huis kan regelen en zo houden. Concerta betekent in het Braziliaans (waar ik zeven jaar gewoond heb): ‘dingen weer recht zetten’, en dat klopt zo voor mij. Blij met meer ‘drugs’ in mijn lijf? Nee, maar wel o zo dankbaar dat ze er zijn. Ik doe ook veel met voeding etc., en hopelijk kan ik dan na een tijd de pillen loslaten. Zo niet, dan niet.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
