Monique
Voor
Sjonge, ik zou bijna zeggen: heb je even? Het duurde namelijk tot mijn 49e voor dat iemand ‘ dat’ riep waar ik me in kon vinden. En niet voor een klein beetje, maar een diagnose die bij me paste als een huis: ADHD.
Voor de diagnose voelde ik me totaal niet serieus genomen, door helemaal niemand. Zoveel verschillende diagnoses: van chronische posttraumatische stress stoornis tot borderline. Groepstherapieën waar ik me totaal niet in kon vinden, mede-cliënten waar ik geen aansluiting bij vond … Gevolg was dat ik steeds eenzamer werd en me buitengesloten voelde op alle vlakken in het leven. Ik was anders, maar kon me niet vinden in de geboden therapievormen en de uitleg over mijn wel en wee. Nee ik sneed mezelf niet, nee ik leefde niet in het verleden, nee ik was niet seksueel misbruikt, nee ik was níet druk in mijn hoofd omdat ik compulsief-obsessief was. Elke therapie sloot ik af met datgene waar ik goed in was: me anders voordoen dan ik was. En huppakee, ik was klaar met de therapie en mocht afscheid nemen. Goed gedaan! Hard gewerkt! Wanneer ik de deur achter me sloot, voelde ik me net zo onbegrepen als op het moment dat ik voor het eerst het therapielokaal binnen wandelde.
Hulpverlening in huis voor de kinderen, met als uitkomst: moeder stelt geen grenzen … Hoezo?? Wanneer??? Ik voelde geen grens dus wanneer moest ik die dan stellen? Nieuwe relaties aangaan, ook geen goed plan. Het gaf NOG meer drukte in mijn hoofd; wanneer zou ik daar tijd voor moeten hebben. Gek werd ik van mezelf en heb vaak gedacht ‘wat doe ik hier nog’? Vooral door het feit dat niemand mij niet serieus nam. Wanneer ik aangaf dat ik volgens mij ADHD had, walste men er over heen en zei: welnee joh, jij moet gewoon leren om blij te zijn met wie je bent. De laatste therapie die ik volgde was er eentje voor onbehandelbare patiënten ...
Na
Wat was het een verademing om bevestigd te zien dat ik niet gek was! Het had een naam: het was ADHD. Ik ben met medicatie begonnen en kreeg een ADHD coach. Weet je, hierna hoef ik eigenlijk niets meer te zeggen. Mijn leven is weer mijn leven. En inderdaad: ik mag zijn wie ik ben, maar dan wel graag met de juiste medicatie en hulp die ik nu heb.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Sjonge, ik zou bijna zeggen: heb je even? Het duurde namelijk tot mijn 49e voor dat iemand ‘ dat’ riep waar ik me in kon vinden. En niet voor een klein beetje, maar een diagnose die bij me paste als een huis: ADHD.
Voor de diagnose voelde ik me totaal niet serieus genomen, door helemaal niemand. Zoveel verschillende diagnoses: van chronische posttraumatische stress stoornis tot borderline. Groepstherapieën waar ik me totaal niet in kon vinden, mede-cliënten waar ik geen aansluiting bij vond … Gevolg was dat ik steeds eenzamer werd en me buitengesloten voelde op alle vlakken in het leven. Ik was anders, maar kon me niet vinden in de geboden therapievormen en de uitleg over mijn wel en wee. Nee ik sneed mezelf niet, nee ik leefde niet in het verleden, nee ik was niet seksueel misbruikt, nee ik was níet druk in mijn hoofd omdat ik compulsief-obsessief was. Elke therapie sloot ik af met datgene waar ik goed in was: me anders voordoen dan ik was. En huppakee, ik was klaar met de therapie en mocht afscheid nemen. Goed gedaan! Hard gewerkt! Wanneer ik de deur achter me sloot, voelde ik me net zo onbegrepen als op het moment dat ik voor het eerst het therapielokaal binnen wandelde.
Hulpverlening in huis voor de kinderen, met als uitkomst: moeder stelt geen grenzen … Hoezo?? Wanneer??? Ik voelde geen grens dus wanneer moest ik die dan stellen? Nieuwe relaties aangaan, ook geen goed plan. Het gaf NOG meer drukte in mijn hoofd; wanneer zou ik daar tijd voor moeten hebben. Gek werd ik van mezelf en heb vaak gedacht ‘wat doe ik hier nog’? Vooral door het feit dat niemand mij niet serieus nam. Wanneer ik aangaf dat ik volgens mij ADHD had, walste men er over heen en zei: welnee joh, jij moet gewoon leren om blij te zijn met wie je bent. De laatste therapie die ik volgde was er eentje voor onbehandelbare patiënten ...
Na
Wat was het een verademing om bevestigd te zien dat ik niet gek was! Het had een naam: het was ADHD. Ik ben met medicatie begonnen en kreeg een ADHD coach. Weet je, hierna hoef ik eigenlijk niets meer te zeggen. Mijn leven is weer mijn leven. En inderdaad: ik mag zijn wie ik ben, maar dan wel graag met de juiste medicatie en hulp die ik nu heb.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.