Saskia
Voor
Er is ADHD bij mij vastgesteld. Dat verbaast me niets. Altijd onrustig, ongeremd, altijd druk in mijn hoofd, altijd doodmoe omdat ik altijd super vrolijk ben en behept met een overdosis humor. Als kind ging mijn moeder al met me naar de huisarts: “Geef dat kind alstublieft een kalmeringsmiddel, ik word gek van haar. Ze is zó druk, heeft altijd ongelukjes, etc.” De diagnose, toen? Welnee … “Doe het kind maar op sport, kan ze haar energie kwijt.” Dus zwemmen … ver gekomen, nooit afgemaakt. Zoals met alles eigenlijk. Ik was overal goed in, maar deed ook alles op het laatste moment. Zo ging het ook op school.
Ik ben nu 44 jaar en ik heb een ravage achtergelaten voor mijn gevoel. Veel vriendjes versleten. Werk? Heel veel ziekmeldingen. Moe of ziek? Ik weet het niet. Veel depressies gehad. Antidepressiva geslikt, veel lichamelijke klachten gehad, veel roken, stappen, alcohol … noem het maar op. Ik bleef nooit ergens lang; ik wilde altijd weer gaan. Geen zin in alles wat maar priegelig was, zoals handwerken of lange stukken schrijven. Schoonmaken moest bij mij ook altijd heel snel gaan. Zo niet, dan was ik geïrriteerd. Bij alles wat concentratie vereiste, had ik het gevoel van binnen alsof ik ging ontploffen. Maar tegelijkertijd was ik me altijd bewust van mijn omgeving. Van de energie en stemmingen van mensen om me heen. Ik voelde gewoon wat ze dachten. Dat heeft van mij wel een pleaser gemaakt. Ik ben nooit mezelf, gedraag me op een manier waarvan ik het gevoel heb dat mensen het leuk vinden …
Na
Ik krijg nu methylfenidaat en ben rustiger in mijn hoofd. Maar diep van binnen weet ik gewoon dat bepaalde gedachten en gedragingen nooit zullen veranderen. Ik ben, denk ik, de schaamte voorbij. Leef tenslotte al 44 jaar met deze afwijking … Meer rust in mijn hoofd is goed, maar sociaal gedrag gaat bij mij nu eenmaal verder dan bij anderen. Geen schaamte, geen rem … dat ben ik.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Er is ADHD bij mij vastgesteld. Dat verbaast me niets. Altijd onrustig, ongeremd, altijd druk in mijn hoofd, altijd doodmoe omdat ik altijd super vrolijk ben en behept met een overdosis humor. Als kind ging mijn moeder al met me naar de huisarts: “Geef dat kind alstublieft een kalmeringsmiddel, ik word gek van haar. Ze is zó druk, heeft altijd ongelukjes, etc.” De diagnose, toen? Welnee … “Doe het kind maar op sport, kan ze haar energie kwijt.” Dus zwemmen … ver gekomen, nooit afgemaakt. Zoals met alles eigenlijk. Ik was overal goed in, maar deed ook alles op het laatste moment. Zo ging het ook op school.
Ik ben nu 44 jaar en ik heb een ravage achtergelaten voor mijn gevoel. Veel vriendjes versleten. Werk? Heel veel ziekmeldingen. Moe of ziek? Ik weet het niet. Veel depressies gehad. Antidepressiva geslikt, veel lichamelijke klachten gehad, veel roken, stappen, alcohol … noem het maar op. Ik bleef nooit ergens lang; ik wilde altijd weer gaan. Geen zin in alles wat maar priegelig was, zoals handwerken of lange stukken schrijven. Schoonmaken moest bij mij ook altijd heel snel gaan. Zo niet, dan was ik geïrriteerd. Bij alles wat concentratie vereiste, had ik het gevoel van binnen alsof ik ging ontploffen. Maar tegelijkertijd was ik me altijd bewust van mijn omgeving. Van de energie en stemmingen van mensen om me heen. Ik voelde gewoon wat ze dachten. Dat heeft van mij wel een pleaser gemaakt. Ik ben nooit mezelf, gedraag me op een manier waarvan ik het gevoel heb dat mensen het leuk vinden …
Na
Ik krijg nu methylfenidaat en ben rustiger in mijn hoofd. Maar diep van binnen weet ik gewoon dat bepaalde gedachten en gedragingen nooit zullen veranderen. Ik ben, denk ik, de schaamte voorbij. Leef tenslotte al 44 jaar met deze afwijking … Meer rust in mijn hoofd is goed, maar sociaal gedrag gaat bij mij nu eenmaal verder dan bij anderen. Geen schaamte, geen rem … dat ben ik.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
