Ellen

Voor
‘Ellen had beter een jongetje kunnen zijn’: een veelgehoorde opmerking tijdens mijn kinderjaren. Ellen let niet op, is lui en druk, is vervelend in de klas, snel boos, snel afgeleid, geen zin, kan beter leren, maar vertikt het om op te letten. Ellen is de clown …

Dit werd geschreven op alle rapporten. Misschien niet in die termen, maar het kwam er wel op neer. Niemand die er ooit aan gedacht heeft dat ik wel eens ADHD zou hebben in die tijd. Jarenlang gepest ... Maar jarenlang ook mijn best gedaan. Ik deed het niet expres, maar die concentratie was er niet! En ik was ook niet expres rommelig en chaotisch.

Toen werd ik 18 en ben naar de huisarts gegaan, waarop ik als antwoord kreeg: nee je hebt geen ADHD, je bent nu eenmaal een druk typje. Zes jaar later, jaren van stress, verdriet, onbegrip en onzekerheid, ben ik naar, mijn destijds, nieuwe huisarts gegaan. Die verwees me wel door. Eenmaal doorverwezen, was de diagnose na een aantal weken gesteld: ADHD. Wat was ik blij! Zie je wel, ik ben niet gek!

Na
Vrij snel ben ik aan de Ritalin gegaan. WOW, rust in mijn hoofd! ... En toen was er ook de rust om stil te staan bij alles van de afgelopen jaren. Kort gezegd: burn-out en een sociale fobie die snel aan licht kwam. Ik die niet meer de straat op durfde! Het was een heftige periode die anderhalf jaar geduurd heeft.

Met medicatie alleen los je niet alles op. Ik heb veel therapie en coaching gehad. Nu, zeven jaar later, heb ik een fijn leven, met een goede baan. Met medicatie. Zonder medicatie zou ik op een gegeven moment weer thuis zitten met een burn-out. Omdat ik in mijn werk, als verzorgende i.g. bij dementerende mensen, rust in mijn hoofd nodig heb en constant geconcentreerd moet zijn. En dat is wat de medicatie doet!

En ja, ik heb er wel eens de s**** van: om de 4 uur een pilletje nemen, anders kom je in een rebound. Dan de moeilijkheden die er nog extra bij komen: slaapproblemen, CBR die moeilijk doet, waardoor ik het uiteindelijk heb opgegeven om mijn rijbewijs te halen. Maar als ik de voor- en nadelen naast elkaar zet, ben ik toch blij dat er medicatie is. En nee, dit is geen reclame voor ADHD medicatie. Dit is hoe ik het ervaar.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Bart

Voor
Achteraf bezien zou ik de kwaliteit van mijn leven vóór de diagnose met moeite een 6 geven. Het (over)leven kostte zoveel energie dat ik mijzelf na twee flinke burn-outs eens goed heb laten onderzoeken bij PsyQ. Hier scoorde ik erg hoog op ADHD. Na jaren op zoek te zijn geweest naar enige rust, vond ik die nu in een eenvoudig pilletje …

Na
Medicatie was voor mij, na een lange zoektocht (veel yoga, ontspanningsoefeningen, vitaminesupplementen, hardlopen, stoppen met roken, drinken, enórm veel zelfonderzoek) uiteindelijk het laatste dat ik nog wilde en kón doen om rust te vinden in mezelf. Nu gebruik ik dit zo'n twee jaar en ik krijg begeleiding vanuit PsyQ. En mijn leven krijgt een dikke 9! 

Waarom?

Eindelijk kan ik de pappa zijn die ik wil zijn en merk ik aan mijn zoontje dat ik het als vader veel beter doe. De lang slepende relatieproblemen met mijn partner, die ik al twintig jaar ken, zijn tot een minimum beperkt. We zitten niet meer op de emotionele achtbaan waarin we jarenlang rondraasden. De 'rem' werkt weer.

Ik ben gestopt met het werk dat mij twee burn-outs bezorgde en ik ben een succesvolle webwinkel gestart, waarmee ik mijn geld verdien. Zonder medicatie had ik dit nooit voor elkaar gekregen, al heb ik altijd geweten dat ik er de kennis en het talent voor had.

ADHD is invaliderend. Als dit met medicatie behandeld wordt, is de weg vrij voor de werkelijke potentie van mensen. In mijn jongere broertje zie ik mijzelf terug: nog enorm zoekend naar die rust. Onbewust zichzelf medicerend met alcohol. Relatieproblemen door gebrek aan remming, enz, enz. Ik hoop niet dat alles eerst 'kapot moet' voordat hij de stap neemt die ik pas als laatste nam.

Boeken als die van Laura Batstra houden mensen die een erfelijk dopaminetekort hebben (ADHD) van behandeling af. Even voor de goede orde een vergelijking met insulinedeficiëntie, oftewel suikerziekte. Er bestaan geen boeken die de toediening van insuline hierbij in twijfel trekken, en daarmee deze patiënten in een kwaad daglicht stellen. Maar als het tekort aan een stofje in het hoofd zit en met gedrag te maken heeft, is het ineens wél discutabel. 

Geloof me, iemand met ADHD die medicatie gaat gebruiken, heeft hier in het begin zelf nog het meeste moeite mee. Pillen maken dat je je anders voelt dan voorheen. Je gaat de discussie, zoals Laura Batstra het graag wil, heus wel zelf aan in je hoofd. Veel mensen met ADHD stoppen dan ook snel met de medicatie, deels gevoed door de meningen van anderen hierover. Feit blijft dat pas na enkele maanden goed blijkt hoe medicatie werkt. Met boeken als die van Laura Batstra zullen vele mensen nooit op dit punt komen.

Ik hoop dat mensen met onbehandelde ADHD door verhalen van ervaringsdeskundigen steun vinden om toch de eigen verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en hiermee de rust en zelfontplooiing te vinden waar ze stiekem al jarenlang naar op zoek waren.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.