Jan Ykema
Voor
Voor de diagnose was ik druk, chaotisch en slecht in concentratie. Mijn hang naar verslaving had, dat weet ik nu zeker, met mijn ADHD te maken. In mijn schaatscarrière stond ik in de belangstelling en die aandacht heb ik nodig, net als het sporten. Toen het schaatsen ophield, kon ik én mijn energie niet meer kwijt én de belangstelling was opeens voorbij. Om me goed te voelen en mezelf door de dag te slepen, had ik drugs nodig. In het begin gaf dat net zo'n gelukzalig gevoel als een wedstrijd winnen. Maar na enkele jaren deed het me weinig meer en gebruikte ik alleen om me min of meer normaal te voelen. Mijn trots was weg en ik zag er uit als een depressieve oude man.
Na
Met hulp van familie ben ik afgekickt, maar ook met behulp van Ritalin. Mijn zus dacht dat ik ADHD had en dat dachten de dokters ook. En dat het stofje dat ik nodig had, in Ritalin zat. Dat was ook zo: ik snoof het op en in het eerste jaar na de verslaving had ik het echt nodig. Daarna ben ik me gaan realiseren dat ik helemaal geen chemisch spul meer wilde nemen. Ik eet sindsdien gezond, ik beweeg weer veel, heb leuk werk als schaatstrainer en ik geef lezingen. Net als vroeger in mijn schaatstijd, toen ik geen ‘extra’ stofjes nodig had omdat het schaatsen me voldoende bood, zorg ik dat ik via lezingen en clinics belangstelling krijg.
Voor de diagnose was ik druk, chaotisch en slecht in concentratie. En dat ben ik allemaal nog steeds. Het verschil is dat het nu een naam heeft en dat ik rekening houd met mijn ‘zwakkere’ kanten. Zo ben ik altijd ruim op tijd voor een afspraak, doe ik één ding tegelijk en zorg ik dat ik mijn energie kwijt kan in veel bewegen: ik schaats, fiets en loop weer. Ik voel me completer dan ooit.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Voor de diagnose was ik druk, chaotisch en slecht in concentratie. Mijn hang naar verslaving had, dat weet ik nu zeker, met mijn ADHD te maken. In mijn schaatscarrière stond ik in de belangstelling en die aandacht heb ik nodig, net als het sporten. Toen het schaatsen ophield, kon ik én mijn energie niet meer kwijt én de belangstelling was opeens voorbij. Om me goed te voelen en mezelf door de dag te slepen, had ik drugs nodig. In het begin gaf dat net zo'n gelukzalig gevoel als een wedstrijd winnen. Maar na enkele jaren deed het me weinig meer en gebruikte ik alleen om me min of meer normaal te voelen. Mijn trots was weg en ik zag er uit als een depressieve oude man.
Na
Met hulp van familie ben ik afgekickt, maar ook met behulp van Ritalin. Mijn zus dacht dat ik ADHD had en dat dachten de dokters ook. En dat het stofje dat ik nodig had, in Ritalin zat. Dat was ook zo: ik snoof het op en in het eerste jaar na de verslaving had ik het echt nodig. Daarna ben ik me gaan realiseren dat ik helemaal geen chemisch spul meer wilde nemen. Ik eet sindsdien gezond, ik beweeg weer veel, heb leuk werk als schaatstrainer en ik geef lezingen. Net als vroeger in mijn schaatstijd, toen ik geen ‘extra’ stofjes nodig had omdat het schaatsen me voldoende bood, zorg ik dat ik via lezingen en clinics belangstelling krijg.
Voor de diagnose was ik druk, chaotisch en slecht in concentratie. En dat ben ik allemaal nog steeds. Het verschil is dat het nu een naam heeft en dat ik rekening houd met mijn ‘zwakkere’ kanten. Zo ben ik altijd ruim op tijd voor een afspraak, doe ik één ding tegelijk en zorg ik dat ik mijn energie kwijt kan in veel bewegen: ik schaats, fiets en loop weer. Ik voel me completer dan ooit.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
