Emmy
Voor
Mijn leven ging goed tot ik uit huis ging en snel daarna moeder werd. Daarna heb ik jarenlang heel erg m'n best gedaan om moeder, huisvrouw en werkneemster te zijn. Dat lukte telkens voor een tijdje. Maar vele keren moest ik stoppen, omdat ik voelde dat ik het niet meer ging volhouden. En als moeder zijnde (zeker later als alleenstaande moeder) moest ik niet onderuit gaan, omdat ik verantwoordelijk ben voor m'n dochters. Toch ben ik verschillende keren in de Ziektewet beland vanwege teveel druk. Intussen heb ik wel mijn pabo diploma gehaald en ben in het voortgezet onderwijs gaan les geven. In die periode begon ik de verschillen die ik heb ten opzichte van anderen duidelijker te zien. Het ging een tijd goed, maar uiteindelijk had ik toch weer psychische hulp nodig. Er waren in het verleden al eens 'kenmerken van borderline' geconstateerd, maar volgens mij sloeg dat nergens op. Ik liep gewoon de hele tijd op mijn tenen en zakte af en toe in.
Nadat ik met pijn in mijn hart gestopt ben met het onderwijs, is er gekeken of ik misschien ADHD heb. Tijdens dat gesprek vielen zoveel ontbrekende puzzelstukjes op hun plek. Het bleek dat ik zelf al heel veel oploste, maar dat kostte wel bakken energie en aanpassingen van mezelf.
Na
Ik laat een baan met een goed salaris in het onderwijs staan. Ik weet dat ik dat niet ga trekken naast het moeder zijn. Misschien kan dat later weer. Ik werk nu maar enkele uurtjes per dag als telefoniste in de marketing. Mijn chef weet van mijn ADHD en houdt er rekening mee. Ik werk bijvoorbeeld niet met veel computerprogramma’s tegelijkertijd open en dan gaat het prima. Thuis rommel ik lekker aan zonder planning en komt mijn creatieve kant tot zijn recht. Mijn agenda is minimaal gevuld.
Een ander mag rennen en druk doen, maar ik bewaar m'n rust. Nu ben ik veel relaxter en gezelliger voor mijn gezin. Sindsdien heb ik mijn psychische hulp afgebouwd en geen ziekte wegens werkdruk meer gehad. Ik weet nu wat ik kan, wat ik niet kan, waar ik goed in ben en waarin ik een voorzorgsmaatregel moet nemen. Ja, ik ben blij met mijn diagnose. Het maakt heel veel duidelijk en geeft me een gebruiksaanwijzing.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Mijn leven ging goed tot ik uit huis ging en snel daarna moeder werd. Daarna heb ik jarenlang heel erg m'n best gedaan om moeder, huisvrouw en werkneemster te zijn. Dat lukte telkens voor een tijdje. Maar vele keren moest ik stoppen, omdat ik voelde dat ik het niet meer ging volhouden. En als moeder zijnde (zeker later als alleenstaande moeder) moest ik niet onderuit gaan, omdat ik verantwoordelijk ben voor m'n dochters. Toch ben ik verschillende keren in de Ziektewet beland vanwege teveel druk. Intussen heb ik wel mijn pabo diploma gehaald en ben in het voortgezet onderwijs gaan les geven. In die periode begon ik de verschillen die ik heb ten opzichte van anderen duidelijker te zien. Het ging een tijd goed, maar uiteindelijk had ik toch weer psychische hulp nodig. Er waren in het verleden al eens 'kenmerken van borderline' geconstateerd, maar volgens mij sloeg dat nergens op. Ik liep gewoon de hele tijd op mijn tenen en zakte af en toe in.
Nadat ik met pijn in mijn hart gestopt ben met het onderwijs, is er gekeken of ik misschien ADHD heb. Tijdens dat gesprek vielen zoveel ontbrekende puzzelstukjes op hun plek. Het bleek dat ik zelf al heel veel oploste, maar dat kostte wel bakken energie en aanpassingen van mezelf.
Na
Ik laat een baan met een goed salaris in het onderwijs staan. Ik weet dat ik dat niet ga trekken naast het moeder zijn. Misschien kan dat later weer. Ik werk nu maar enkele uurtjes per dag als telefoniste in de marketing. Mijn chef weet van mijn ADHD en houdt er rekening mee. Ik werk bijvoorbeeld niet met veel computerprogramma’s tegelijkertijd open en dan gaat het prima. Thuis rommel ik lekker aan zonder planning en komt mijn creatieve kant tot zijn recht. Mijn agenda is minimaal gevuld.
Een ander mag rennen en druk doen, maar ik bewaar m'n rust. Nu ben ik veel relaxter en gezelliger voor mijn gezin. Sindsdien heb ik mijn psychische hulp afgebouwd en geen ziekte wegens werkdruk meer gehad. Ik weet nu wat ik kan, wat ik niet kan, waar ik goed in ben en waarin ik een voorzorgsmaatregel moet nemen. Ja, ik ben blij met mijn diagnose. Het maakt heel veel duidelijk en geeft me een gebruiksaanwijzing.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
