Saar
Voor
Ik kwam bij de psychiater met de zoveelste ernstige depressie. Voor mij hoefde het zo niet meer. Wat ik ook deed en welke therapie ik ook volgde, ik voelde me ook 'tussen de depressies door’ niet gelukkig, onrustig, overweldigd, onzeker en moe. Waarom? Geen idee, toen. Ik had toch dat fantastische leven? Had alles voor elkaar zoals dat heet, maar kon het zelf niet beleven.
Na
Na 32 (!) jaar was er die fantastische psychiater die ADHD bij mij constateerde en mij begeleid heeft tijdens het instellen van de medicatie. Zij wist me te motiveren om toch weer te knokken, omdat het nu anders zou zijn. En ze heeft gelijk gehad. Ik begin nu pas met leven en snap nu wie ik ben en waarom ik ben wie ik ben. Een puzzel van 2000 stukjes valt op zijn plek, ineens.
Medicatie is voor mij geen keuze. Het is het verschil tussen eindelijk mijn opgebouwde fijne leven kunnen ervaren of me ongelukkig voelen en als enige uitweg nog zelfmoord zien. Want wat is er verschrikkelijker dan je hele leven het geluk verstandelijk te hebben, maar het qua gevoel altijd op 1 centimeter voor je te zien bungelen en er nooit van kunnen proeven?! Dit klinkt voor een buitenstaander wellicht overdreven, want ADHD is toch alleen maar heel druk zijn? Dat is het dus niet alleen! Het kan alles bepalen zonder dat je er grip op krijgt, als je niet weet dat er ADHD achter zit en (in mijn geval) die ADHD dus ook niet behandeld wordt met medicatie.
Ik ben gered door de diagnose en door nu medicatie te gebruiken. Het doet me intens veel pijn wanneer er mensen zijn die er geen verstand van hebben, maar wel de arrogantie hebben om ongefundeerde en kortzichtige uitspraken over ADHD de wereld in te slingeren. En iedereen praat elkaar na en ineens zijn er feiten: overdiagnostiek, ADHD bestaat niet, gevaarlijke medicatie … Dat krijg ik, als op het nippertje gered persoon met ADHD, te lezen in de media.
In mijn geval heeft de Concerta mij mijn leven gegeven en ik geniet er nu elke minuut van! En de mensen om me heen ook. Want je vrouw ontpopt zich tot een zelfstandige vrouw, je dochter heeft eindelijk haar weg gevonden in het leven, je vriendin is gelukkig, je zusje barst van de levenslust, je collega's zien je stralen, je buren genieten van de vrolijke buurvrouw.
Het is eindeloos wat de diagnose en medicatie mij en de mensen om me heen hebben gegeven. Het leven is mooi, bikkelhard en gaat nooit vanzelf. En ik blijf lekker impulsief; dat maakt mij tot wie ik ben!
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Ik kwam bij de psychiater met de zoveelste ernstige depressie. Voor mij hoefde het zo niet meer. Wat ik ook deed en welke therapie ik ook volgde, ik voelde me ook 'tussen de depressies door’ niet gelukkig, onrustig, overweldigd, onzeker en moe. Waarom? Geen idee, toen. Ik had toch dat fantastische leven? Had alles voor elkaar zoals dat heet, maar kon het zelf niet beleven.
Na
Na 32 (!) jaar was er die fantastische psychiater die ADHD bij mij constateerde en mij begeleid heeft tijdens het instellen van de medicatie. Zij wist me te motiveren om toch weer te knokken, omdat het nu anders zou zijn. En ze heeft gelijk gehad. Ik begin nu pas met leven en snap nu wie ik ben en waarom ik ben wie ik ben. Een puzzel van 2000 stukjes valt op zijn plek, ineens.
Medicatie is voor mij geen keuze. Het is het verschil tussen eindelijk mijn opgebouwde fijne leven kunnen ervaren of me ongelukkig voelen en als enige uitweg nog zelfmoord zien. Want wat is er verschrikkelijker dan je hele leven het geluk verstandelijk te hebben, maar het qua gevoel altijd op 1 centimeter voor je te zien bungelen en er nooit van kunnen proeven?! Dit klinkt voor een buitenstaander wellicht overdreven, want ADHD is toch alleen maar heel druk zijn? Dat is het dus niet alleen! Het kan alles bepalen zonder dat je er grip op krijgt, als je niet weet dat er ADHD achter zit en (in mijn geval) die ADHD dus ook niet behandeld wordt met medicatie.
Ik ben gered door de diagnose en door nu medicatie te gebruiken. Het doet me intens veel pijn wanneer er mensen zijn die er geen verstand van hebben, maar wel de arrogantie hebben om ongefundeerde en kortzichtige uitspraken over ADHD de wereld in te slingeren. En iedereen praat elkaar na en ineens zijn er feiten: overdiagnostiek, ADHD bestaat niet, gevaarlijke medicatie … Dat krijg ik, als op het nippertje gered persoon met ADHD, te lezen in de media.
In mijn geval heeft de Concerta mij mijn leven gegeven en ik geniet er nu elke minuut van! En de mensen om me heen ook. Want je vrouw ontpopt zich tot een zelfstandige vrouw, je dochter heeft eindelijk haar weg gevonden in het leven, je vriendin is gelukkig, je zusje barst van de levenslust, je collega's zien je stralen, je buren genieten van de vrolijke buurvrouw.
Het is eindeloos wat de diagnose en medicatie mij en de mensen om me heen hebben gegeven. Het leven is mooi, bikkelhard en gaat nooit vanzelf. En ik blijf lekker impulsief; dat maakt mij tot wie ik ben!
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
