Andrea
Voor
Voor de diagnose ging er van alles mis. Ik had het gevoel een beetje anders te zijn. Snapte vaak niet waarom iets bij mij niet lukte en bij een ander wel. ‘Wat schort er toch aan mij?’ vroeg ik mij steeds vaker af. Het ging vooral mis op het gebied van werk. Daar voldeed ik vaak niet aan de norm. Ik kreeg regelmatig te horen dat ik langzaam was. Ook voor mijn eigen gevoel ging het functioneren erg moeizaam. Ik had moeite met het bijhouden van het tempo waarin alles ging en had ook de neiging om veel en diep na te denken bij de uit te voeren taken. Als ik werk had waarbij ik met mijn handen moest werken, was ik vaak onhandig qua aanpak en miste ik inzicht. Meestal stopte ik zelf met werk omdat ik het niet goed meer kon verdragen of omdat ik het beu was.
Tijdens mijn schooltijd is het me gek genoeg nooit opgevallen dat ik concentratieproblemen heb. Dit kwam pas sterk naar voren toen ik hbo ging doen, waar ik uiteindelijk mee ben gestopt. Ik kwam nauwelijks door al die stof en opdrachten heen, waardoor alles me te veel tijd en energie kostte. Ook over het halen van mijn rijbewijs heb ik erg lang gedaan. Ik liep daarbij tegen faalangst aan. Thuis vonden ze me vaak lui omdat ik niemand uit mezelf hielp bij bijvoorbeeld huishoudelijke taken. Ik wilde wel helpen, maar kreeg het niet voor elkaar om eraan te beginnen of bleef het maar uitstellen. Door al deze negatieve ervaringen ging ik steeds negatiever tegen mezelf aankijken. Ik vond mezelf vaak een nietsnut en een mislukkeling. Ik voelde me minder dan een ander.
Na
Een aantal jaar geleden hoorde ik voor het eerst iets over ADD. Daarin vond ik veel herkenningspunten. Ruim een jaar geleden heb ik de diagnose gekregen. Ik hoopte al dat ik het zou hebben, omdat ik nu weet waar veel dingen waar ik tegenaan loop vandaan komen. Eindelijk!
Naar mijn mening is het goed om te weten of je AD(H)D hebt of niet. Als je weet wat je hebt kun je er ook iets mee. Ook kun je op zoek naar hulp die bij je past om dingen aan te gaan pakken. Ik begrijp mezelf nu veel beter dan voorheen. Ook de mensen in mijn directe omgeving begrijpen bepaalde dingen beter. Beetje bij beetje leer ik hoe ik ermee om moet gaan. Ik leer mijn zwakke en sterke punten kennen. Ik leer als het ware mezelf opnieuw kennen.
Nu ik ingesteld ben op medicatie gaan bepaalde dingen ook beter. Ik voel me stabieler en dat werkt positief op mijn dagelijks functioneren. Natuurlijk is nu niet opeens alles rozengeur en maneschijn. Tegenslagen en dipjes zijn er nog steeds. Zo ben ik binnenkort weer mijn baan kwijt.
Ik vind ADD wel een onderdeel van mijn leven. Accepteren dat ik daarmee bepaalde beperkingen heb, is bij mij nog wel een pijnpunt. Maar ook dat gaat steeds beter.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Voor de diagnose ging er van alles mis. Ik had het gevoel een beetje anders te zijn. Snapte vaak niet waarom iets bij mij niet lukte en bij een ander wel. ‘Wat schort er toch aan mij?’ vroeg ik mij steeds vaker af. Het ging vooral mis op het gebied van werk. Daar voldeed ik vaak niet aan de norm. Ik kreeg regelmatig te horen dat ik langzaam was. Ook voor mijn eigen gevoel ging het functioneren erg moeizaam. Ik had moeite met het bijhouden van het tempo waarin alles ging en had ook de neiging om veel en diep na te denken bij de uit te voeren taken. Als ik werk had waarbij ik met mijn handen moest werken, was ik vaak onhandig qua aanpak en miste ik inzicht. Meestal stopte ik zelf met werk omdat ik het niet goed meer kon verdragen of omdat ik het beu was.
Tijdens mijn schooltijd is het me gek genoeg nooit opgevallen dat ik concentratieproblemen heb. Dit kwam pas sterk naar voren toen ik hbo ging doen, waar ik uiteindelijk mee ben gestopt. Ik kwam nauwelijks door al die stof en opdrachten heen, waardoor alles me te veel tijd en energie kostte. Ook over het halen van mijn rijbewijs heb ik erg lang gedaan. Ik liep daarbij tegen faalangst aan. Thuis vonden ze me vaak lui omdat ik niemand uit mezelf hielp bij bijvoorbeeld huishoudelijke taken. Ik wilde wel helpen, maar kreeg het niet voor elkaar om eraan te beginnen of bleef het maar uitstellen. Door al deze negatieve ervaringen ging ik steeds negatiever tegen mezelf aankijken. Ik vond mezelf vaak een nietsnut en een mislukkeling. Ik voelde me minder dan een ander.
Na
Een aantal jaar geleden hoorde ik voor het eerst iets over ADD. Daarin vond ik veel herkenningspunten. Ruim een jaar geleden heb ik de diagnose gekregen. Ik hoopte al dat ik het zou hebben, omdat ik nu weet waar veel dingen waar ik tegenaan loop vandaan komen. Eindelijk!
Naar mijn mening is het goed om te weten of je AD(H)D hebt of niet. Als je weet wat je hebt kun je er ook iets mee. Ook kun je op zoek naar hulp die bij je past om dingen aan te gaan pakken. Ik begrijp mezelf nu veel beter dan voorheen. Ook de mensen in mijn directe omgeving begrijpen bepaalde dingen beter. Beetje bij beetje leer ik hoe ik ermee om moet gaan. Ik leer mijn zwakke en sterke punten kennen. Ik leer als het ware mezelf opnieuw kennen.
Nu ik ingesteld ben op medicatie gaan bepaalde dingen ook beter. Ik voel me stabieler en dat werkt positief op mijn dagelijks functioneren. Natuurlijk is nu niet opeens alles rozengeur en maneschijn. Tegenslagen en dipjes zijn er nog steeds. Zo ben ik binnenkort weer mijn baan kwijt.
Ik vind ADD wel een onderdeel van mijn leven. Accepteren dat ik daarmee bepaalde beperkingen heb, is bij mij nog wel een pijnpunt. Maar ook dat gaat steeds beter.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
