Ellen
Voor
‘Ellen had beter een jongetje kunnen zijn’: een veelgehoorde opmerking tijdens mijn kinderjaren. Ellen let niet op, is lui en druk, is vervelend in de klas, snel boos, snel afgeleid, geen zin, kan beter leren, maar vertikt het om op te letten. Ellen is de clown …
Dit werd geschreven op alle rapporten. Misschien niet in die termen, maar het kwam er wel op neer. Niemand die er ooit aan gedacht heeft dat ik wel eens ADHD zou hebben in die tijd. Jarenlang gepest ... Maar jarenlang ook mijn best gedaan. Ik deed het niet expres, maar die concentratie was er niet! En ik was ook niet expres rommelig en chaotisch.
Toen werd ik 18 en ben naar de huisarts gegaan, waarop ik als antwoord kreeg: nee je hebt geen ADHD, je bent nu eenmaal een druk typje. Zes jaar later, jaren van stress, verdriet, onbegrip en onzekerheid, ben ik naar, mijn destijds, nieuwe huisarts gegaan. Die verwees me wel door. Eenmaal doorverwezen, was de diagnose na een aantal weken gesteld: ADHD. Wat was ik blij! Zie je wel, ik ben niet gek!
Na
Vrij snel ben ik aan de Ritalin gegaan. WOW, rust in mijn hoofd! ... En toen was er ook de rust om stil te staan bij alles van de afgelopen jaren. Kort gezegd: burn-out en een sociale fobie die snel aan licht kwam. Ik die niet meer de straat op durfde! Het was een heftige periode die anderhalf jaar geduurd heeft.
Met medicatie alleen los je niet alles op. Ik heb veel therapie en coaching gehad. Nu, zeven jaar later, heb ik een fijn leven, met een goede baan. Met medicatie. Zonder medicatie zou ik op een gegeven moment weer thuis zitten met een burn-out. Omdat ik in mijn werk, als verzorgende i.g. bij dementerende mensen, rust in mijn hoofd nodig heb en constant geconcentreerd moet zijn. En dat is wat de medicatie doet!
En ja, ik heb er wel eens de s**** van: om de 4 uur een pilletje nemen, anders kom je in een rebound. Dan de moeilijkheden die er nog extra bij komen: slaapproblemen, CBR die moeilijk doet, waardoor ik het uiteindelijk heb opgegeven om mijn rijbewijs te halen. Maar als ik de voor- en nadelen naast elkaar zet, ben ik toch blij dat er medicatie is. En nee, dit is geen reclame voor ADHD medicatie. Dit is hoe ik het ervaar.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
‘Ellen had beter een jongetje kunnen zijn’: een veelgehoorde opmerking tijdens mijn kinderjaren. Ellen let niet op, is lui en druk, is vervelend in de klas, snel boos, snel afgeleid, geen zin, kan beter leren, maar vertikt het om op te letten. Ellen is de clown …
Dit werd geschreven op alle rapporten. Misschien niet in die termen, maar het kwam er wel op neer. Niemand die er ooit aan gedacht heeft dat ik wel eens ADHD zou hebben in die tijd. Jarenlang gepest ... Maar jarenlang ook mijn best gedaan. Ik deed het niet expres, maar die concentratie was er niet! En ik was ook niet expres rommelig en chaotisch.
Toen werd ik 18 en ben naar de huisarts gegaan, waarop ik als antwoord kreeg: nee je hebt geen ADHD, je bent nu eenmaal een druk typje. Zes jaar later, jaren van stress, verdriet, onbegrip en onzekerheid, ben ik naar, mijn destijds, nieuwe huisarts gegaan. Die verwees me wel door. Eenmaal doorverwezen, was de diagnose na een aantal weken gesteld: ADHD. Wat was ik blij! Zie je wel, ik ben niet gek!
Na
Vrij snel ben ik aan de Ritalin gegaan. WOW, rust in mijn hoofd! ... En toen was er ook de rust om stil te staan bij alles van de afgelopen jaren. Kort gezegd: burn-out en een sociale fobie die snel aan licht kwam. Ik die niet meer de straat op durfde! Het was een heftige periode die anderhalf jaar geduurd heeft.
Met medicatie alleen los je niet alles op. Ik heb veel therapie en coaching gehad. Nu, zeven jaar later, heb ik een fijn leven, met een goede baan. Met medicatie. Zonder medicatie zou ik op een gegeven moment weer thuis zitten met een burn-out. Omdat ik in mijn werk, als verzorgende i.g. bij dementerende mensen, rust in mijn hoofd nodig heb en constant geconcentreerd moet zijn. En dat is wat de medicatie doet!
En ja, ik heb er wel eens de s**** van: om de 4 uur een pilletje nemen, anders kom je in een rebound. Dan de moeilijkheden die er nog extra bij komen: slaapproblemen, CBR die moeilijk doet, waardoor ik het uiteindelijk heb opgegeven om mijn rijbewijs te halen. Maar als ik de voor- en nadelen naast elkaar zet, ben ik toch blij dat er medicatie is. En nee, dit is geen reclame voor ADHD medicatie. Dit is hoe ik het ervaar.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.