Esther
Voor
Mijn ervaring vóór de diagnose, is dat ik heel mijn leven aangemodderd heb. Altijd op mijn tenen lopen, het gevoel er niet bij te horen, te veel prikkels. Daardoor ontploffingen, ogenschijnlijk vanuit het niets, maar achteraf gezien vanuit te veel opgebouwde spanning en prikkels. Mensen begrepen me niet, wat ik nu heel goed begrijp. Toen niet. Op school en werk: nooit iets afmaken. Ontzettende faalangst, nooit naar sociale bijeenkomsten zoals feestjes kunnen, omdat ik daar ook al tegen op zag. Met werken liep ik uiteindelijk vast omdat ik constant op mijn tenen moest lopen om het bij te kunnen benen. Puur op wilskracht ging ik door het leven. Maar wilskracht is soms ineens op. Dus stortte ik in, hoe leuk mijn werk ook was. Niets ging vanzelf. In gesprekken was er een constante ruis. Allerlei andere prikkels kwamen tegelijkertijd binnen en daardoor kwam niets écht binnen. Al met al ging ik behoorlijk gespannen door het leven.
Na
Nu, na de diagnose, op mijn 47e jaar, ben ik een ander mens geworden. Ik zie niet meer tegen sociale dingen op. Hoef niet na te denken als ik iets onderneem. Doe gewoon mijn ding. Vanzelf. Werk is weer leuk én het gaat me goed af: ik ben voorzitter in mijn team. Voorheen lag ik om half negen op bed, omdat het dan op was. Nu niet meer. Ik heb zelfs energie over, omdat alle dagelijkse dingen gemakkelijker gaan.
De diagnose betekent voor mij duidelijkheid; dingen vielen op hun plek. Zo ook mijn omgang met relaties. Ik heb een aantal echtscheidingen achter de rug, omdat ik impulsief die relaties inging en niet veel later hier weer spijt van had. Ik kan nog veel meer dingen opnoemen. Als mijn kleindochters nu komen, heb ik tijd en energie voor ze. Eerst was alles teveel. Te veel prikkels. Altijd hoofdpijn of depressies. Nu ga ik vrolijk door het leven en onderneem dingen.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
Mijn ervaring vóór de diagnose, is dat ik heel mijn leven aangemodderd heb. Altijd op mijn tenen lopen, het gevoel er niet bij te horen, te veel prikkels. Daardoor ontploffingen, ogenschijnlijk vanuit het niets, maar achteraf gezien vanuit te veel opgebouwde spanning en prikkels. Mensen begrepen me niet, wat ik nu heel goed begrijp. Toen niet. Op school en werk: nooit iets afmaken. Ontzettende faalangst, nooit naar sociale bijeenkomsten zoals feestjes kunnen, omdat ik daar ook al tegen op zag. Met werken liep ik uiteindelijk vast omdat ik constant op mijn tenen moest lopen om het bij te kunnen benen. Puur op wilskracht ging ik door het leven. Maar wilskracht is soms ineens op. Dus stortte ik in, hoe leuk mijn werk ook was. Niets ging vanzelf. In gesprekken was er een constante ruis. Allerlei andere prikkels kwamen tegelijkertijd binnen en daardoor kwam niets écht binnen. Al met al ging ik behoorlijk gespannen door het leven.
Na
Nu, na de diagnose, op mijn 47e jaar, ben ik een ander mens geworden. Ik zie niet meer tegen sociale dingen op. Hoef niet na te denken als ik iets onderneem. Doe gewoon mijn ding. Vanzelf. Werk is weer leuk én het gaat me goed af: ik ben voorzitter in mijn team. Voorheen lag ik om half negen op bed, omdat het dan op was. Nu niet meer. Ik heb zelfs energie over, omdat alle dagelijkse dingen gemakkelijker gaan.
De diagnose betekent voor mij duidelijkheid; dingen vielen op hun plek. Zo ook mijn omgang met relaties. Ik heb een aantal echtscheidingen achter de rug, omdat ik impulsief die relaties inging en niet veel later hier weer spijt van had. Ik kan nog veel meer dingen opnoemen. Als mijn kleindochters nu komen, heb ik tijd en energie voor ze. Eerst was alles teveel. Te veel prikkels. Altijd hoofdpijn of depressies. Nu ga ik vrolijk door het leven en onderneem dingen.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
