Janneke
Voor
‘Hoe voorkom je ADHD?’, vraagt Laura Batstra. Als ik dat had kunnen voorkomen, had ik niet geboren moeten worden. Ik ben namelijk, zoals alle mensen met AD(H)D, geboren met AD(H)D. Ik was een rustig en dromerig kind. Dacht veel na, zat veel op mijn kamer en deed daar meestal niks. Mijn hoofd was al druk genoeg de hele dag. Waarmee? Met al die gedachten, die kriskras door mijn hoofd gingen, zonder dat ze goed doorgestuurd worden door mijn hersenen. Ik kreeg wel boodschappen binnen van andere mensen, maar die werden niet goed verwerkt. Daardoor reageerde ik er te laat, niet, of heel snel op; geen goede geleiding. Ook mijn emoties waren anders: sterker en wisselender dan die van anderen om mij heen. Ze schommelden de hele dag door. Niet zo raar, als je gedachten zich niet goed reguleren. Hoe kun je iets verwerken, als je gedachten van de hak op de tak springen?
Herhaaldelijk heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik dingen anders ervoer dan mensen om mij heen. Heftiger, emotioneler, zaken bleven langer hangen, ik reageerde zwart/witter en ik was regelmatig aan het randje van een depressie, waar ik mijzelf op het allerlaatste moment (als ik echt merkte dat het verkeerd ging) nog uit wist te schoppen. Mijn moeder zei: “maar kind er is niks met je aan de hand”, al luisterde ze wel naar mijn verhalen.
Ik bleef vechten voor mijn geluk. Tien jaar lang heb ik bij de ene na de andere therapeut gezeten. Bij de ene kreeg ik een groepscursus ‘stoppen met piekeren’, bij de andere een cursus assertiviteit, bij de volgende leerde ik mijn negatieve gedachten te vervangen door meer neutrale gedachten. Omdat mijn hoofd constant overvol was met gedachten, zette mijn hoofd die, vooral als ik moe was, om in negatieve gedachten. Zoals: ‘ik zie die persoon kijken, zou hij het over mij hebben? Ja, hij heeft het vast over mij, hij zal me wel niet mogen’. En dit soort gedachten bleven dan maar door gaan, tot ik mij doodongelukkig voelde. Dus ik ging niet op groepsvakanties (wat ik eigenlijk wel wilde), want daar kon ik mijn hoofd toch niet leeg maken? En als ik wel ging, was ik stil, durfde niets te zeggen en trok ik mij het liefste terug. Ik was bang voor andere mensen.
Na
Omdat mijn zusje de diagnose ADHD kreeg, ben ik me er meer in gaan verdiepen. En, wonder boven wonder: dat ging over mij! Ik had ook die dingen! Ik vergat ook mijn afspraken, voelde me ongelukkig, dacht zwart/wit, enzovoort. Het stond er allemaal!
Na urenlang getest te zijn, werd de diagnose ADD bij mij vast gesteld. Wat een opluchting was dat! Ik was niet dom en vergeetachtig en emotioneel. Ik had gewoon iets in mijn hersenen dat niet goed werkte waardoor ik deze dingen minder kon dan anderen. En er was nog iets aan te doen ook! Ik kon coaching krijgen, zodat ik minder zou leren vergeten. Ik kon medicijnen gaan gebruiken om mijn gedachten beter te reguleren. En ik leerde door een korte cursus wat AD(H)D inhoudt. Ik hoorde van anderen dat zij ook niet konden slapen ‘s avonds, omdat hun gedachten ook niet stopten in hun hoofd. Ik hoorde dat het daardoor voor anderen ook een RAMP is om de dag te beginnen. Gewoon alle kleine en grote dingen die er bij komen kijken als je AD(H)D hebt.
Door al deze informatie en herkenning, en doordat ik sindsdien ook netjes mijn medicijnen inneem, gaat het stukken beter met mij. Ik ben eindelijk voor het eerst sinds mijn hele dertigjarige leven gelukkig. Ik slaap veel beter in dankzij de melatonine, waardoor mijn dag stukken beter begint. Mijn hoofd is zo veel rustiger, omdat mijn hersenen de prikkels die ik binnen krijg beter reguleren. Ik denk bijvoorbeeld zelden meer dat andere mensen het over mij hebben.
Ik weet van mijzelf dat ik door mijn ADD een probleem heb met plannen. Maar door de coaching heb ik trucjes geleerd om hier mee om te gaan. Ik heb nu een planbord dat ik elke week invul. En ik leer meer op langere termijn in mijn agenda te kijken. Ik kan dit nu ook beter, omdat mijn hoofd rustiger is door de medicatie. Ook voor het controleren van mijn angstgedachten over andere mensen en mijn neiging tot depressiviteit slik ik een medicijn: paroxetine.
Misschien klinkt dit als heel veel. Maar ik wil alles doen om gelukkig te zijn en te blijven. Dat is waar ik voor gevochten heb en waar ik nu ben! En degene die zegt dat AD(H)D niet bestaat mag mijn hoofd wel een dagje overnemen. Dan merk je dat het wel degelijk bestaat! En ik heb er geen problemen mee hoor, om het een dagje kwijt te zijn. Kan ik ook eens voelen hoe het is om te leven zonder AD(H)D. Met een rustig hoofd in plaats van een ingebouwde draaimolen. Want, het is met AD(H)D eigenlijk net als met suikerziekte: je kunt er medicijnen voor slikken en je kunt er alle trucjes voor leren die je nodig hebt om er zo goed mogelijk mee te leven. Maar is het dan helemaal weg? Nee! Helaas niet. Maar er is dan wel stukken beter mee te leven. En er zijn zelfs dagen, soms weken, dat je vergeten bent dat je een ingebouwde draaimolen bij je hebt.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.
Voor
‘Hoe voorkom je ADHD?’, vraagt Laura Batstra. Als ik dat had kunnen voorkomen, had ik niet geboren moeten worden. Ik ben namelijk, zoals alle mensen met AD(H)D, geboren met AD(H)D. Ik was een rustig en dromerig kind. Dacht veel na, zat veel op mijn kamer en deed daar meestal niks. Mijn hoofd was al druk genoeg de hele dag. Waarmee? Met al die gedachten, die kriskras door mijn hoofd gingen, zonder dat ze goed doorgestuurd worden door mijn hersenen. Ik kreeg wel boodschappen binnen van andere mensen, maar die werden niet goed verwerkt. Daardoor reageerde ik er te laat, niet, of heel snel op; geen goede geleiding. Ook mijn emoties waren anders: sterker en wisselender dan die van anderen om mij heen. Ze schommelden de hele dag door. Niet zo raar, als je gedachten zich niet goed reguleren. Hoe kun je iets verwerken, als je gedachten van de hak op de tak springen?
Herhaaldelijk heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik dingen anders ervoer dan mensen om mij heen. Heftiger, emotioneler, zaken bleven langer hangen, ik reageerde zwart/witter en ik was regelmatig aan het randje van een depressie, waar ik mijzelf op het allerlaatste moment (als ik echt merkte dat het verkeerd ging) nog uit wist te schoppen. Mijn moeder zei: “maar kind er is niks met je aan de hand”, al luisterde ze wel naar mijn verhalen.
Ik bleef vechten voor mijn geluk. Tien jaar lang heb ik bij de ene na de andere therapeut gezeten. Bij de ene kreeg ik een groepscursus ‘stoppen met piekeren’, bij de andere een cursus assertiviteit, bij de volgende leerde ik mijn negatieve gedachten te vervangen door meer neutrale gedachten. Omdat mijn hoofd constant overvol was met gedachten, zette mijn hoofd die, vooral als ik moe was, om in negatieve gedachten. Zoals: ‘ik zie die persoon kijken, zou hij het over mij hebben? Ja, hij heeft het vast over mij, hij zal me wel niet mogen’. En dit soort gedachten bleven dan maar door gaan, tot ik mij doodongelukkig voelde. Dus ik ging niet op groepsvakanties (wat ik eigenlijk wel wilde), want daar kon ik mijn hoofd toch niet leeg maken? En als ik wel ging, was ik stil, durfde niets te zeggen en trok ik mij het liefste terug. Ik was bang voor andere mensen.
Na
Omdat mijn zusje de diagnose ADHD kreeg, ben ik me er meer in gaan verdiepen. En, wonder boven wonder: dat ging over mij! Ik had ook die dingen! Ik vergat ook mijn afspraken, voelde me ongelukkig, dacht zwart/wit, enzovoort. Het stond er allemaal!
Na urenlang getest te zijn, werd de diagnose ADD bij mij vast gesteld. Wat een opluchting was dat! Ik was niet dom en vergeetachtig en emotioneel. Ik had gewoon iets in mijn hersenen dat niet goed werkte waardoor ik deze dingen minder kon dan anderen. En er was nog iets aan te doen ook! Ik kon coaching krijgen, zodat ik minder zou leren vergeten. Ik kon medicijnen gaan gebruiken om mijn gedachten beter te reguleren. En ik leerde door een korte cursus wat AD(H)D inhoudt. Ik hoorde van anderen dat zij ook niet konden slapen ‘s avonds, omdat hun gedachten ook niet stopten in hun hoofd. Ik hoorde dat het daardoor voor anderen ook een RAMP is om de dag te beginnen. Gewoon alle kleine en grote dingen die er bij komen kijken als je AD(H)D hebt.
Door al deze informatie en herkenning, en doordat ik sindsdien ook netjes mijn medicijnen inneem, gaat het stukken beter met mij. Ik ben eindelijk voor het eerst sinds mijn hele dertigjarige leven gelukkig. Ik slaap veel beter in dankzij de melatonine, waardoor mijn dag stukken beter begint. Mijn hoofd is zo veel rustiger, omdat mijn hersenen de prikkels die ik binnen krijg beter reguleren. Ik denk bijvoorbeeld zelden meer dat andere mensen het over mij hebben.
Ik weet van mijzelf dat ik door mijn ADD een probleem heb met plannen. Maar door de coaching heb ik trucjes geleerd om hier mee om te gaan. Ik heb nu een planbord dat ik elke week invul. En ik leer meer op langere termijn in mijn agenda te kijken. Ik kan dit nu ook beter, omdat mijn hoofd rustiger is door de medicatie. Ook voor het controleren van mijn angstgedachten over andere mensen en mijn neiging tot depressiviteit slik ik een medicijn: paroxetine.
Misschien klinkt dit als heel veel. Maar ik wil alles doen om gelukkig te zijn en te blijven. Dat is waar ik voor gevochten heb en waar ik nu ben! En degene die zegt dat AD(H)D niet bestaat mag mijn hoofd wel een dagje overnemen. Dan merk je dat het wel degelijk bestaat! En ik heb er geen problemen mee hoor, om het een dagje kwijt te zijn. Kan ik ook eens voelen hoe het is om te leven zonder AD(H)D. Met een rustig hoofd in plaats van een ingebouwde draaimolen. Want, het is met AD(H)D eigenlijk net als met suikerziekte: je kunt er medicijnen voor slikken en je kunt er alle trucjes voor leren die je nodig hebt om er zo goed mogelijk mee te leven. Maar is het dan helemaal weg? Nee! Helaas niet. Maar er is dan wel stukken beter mee te leven. En er zijn zelfs dagen, soms weken, dat je vergeten bent dat je een ingebouwde draaimolen bij je hebt.
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.