Mandy
Voor
Zolang ik me kan herinneren vond ik het leven best pittig. Maar goed, ik wist niet beter dus ik sloeg me erdoor heen met de nodige moeite. Tot ik op mijn 18e overspannen werd. Ik gaf mijn werk als kraamverzorgende ‘de schuld’, vanwege de onregelmatigheid die me opbrak. Een volgende baan op een kinderdagverblijf ging redelijk, maar ik bleef het zwaar vinden. Moeilijk uit te leggen, maar er was altijd een gevoel van onrust dat overheerste.
Met de komst van ons eerste kindje ging ik over op een gevoel van overleven in plaats van leven. Dit hield ik met vallen en opstaan en heel veel steun van onze omgeving vol tot ons tweede kindje anderhalf jaar was. Dagelijks zei ik dat ik gek werd van mezelf! Ik was alleen maar druk met druk zijn maar deed uiteindelijk niets. Altijd die chaos in mijn hoofd en dat eeuwige onrustige, opgejaagde gevoel, alsof ik permanent een sneltrein in me had. Ik ging door met werken, want dat kon tenslotte iedereen, totdat ik in een burn-out terecht kwam en mijn bed niet meer uit kon. De combinatie werken en kinderen bleek dus niet voor mij weggelegd. Ik nam ontslag, zodat ik beter kon worden zonder een baas die me pushte om aan het werk te gaan. Wat een verademing! De grootste druk viel weg en ik hoefde niet meer te presteren op mijn werk en kon me richten op mijn kinderen en de huishouding. Helaas bleek óók dit niet de oplossing en na vier jaar werd ik depressief. Ik kón niet meer, was op en wist niet meer hoe het ooit verder zou moeten. Ik had al zoveel stappen terug gedaan, er was nu geen mogelijkheid meer om nog een stap terug te doen.
Uiteindelijk kwam ik terecht bij een fantastische hulpverlener die me vanaf het eerste gesprek bij de hand nam. Voor haar was het meteen duidelijk dat ik ADHD had en ze gaf me het vertrouwen dat het goed zou komen met me. Eindelijk iemand die níet zei dat ik ‘gewoon’ moest genieten van het leven, dat ik eens moest kijken naar alles wat ik had en dat ik me niet zo moest aanstellen.
Na
Ik ben nu, na 34 jaar, begonnen aan mijn tweede leven, zo voelt het echt! Sinds ik op de juiste medicatie (Dexamfetamine Retard) zit, kan ik volmondig zeggen dat het een wereld van verschil is. Het is onbeschrijflijk fijn om de rust in mijn lijf en hoofd te ervaren en in het ‘nu’ te zijn, in plaats van altijd vooruit te denken. Ik kan prioriteiten stellen, stap voor stap nadenken zonder 10 stappen verder te denken. Ik kan genieten van het leven en zeggen dat ik oprecht gelukkig ben. Dankzij de medicatie is er een wereld voor me open gegaan en is elke dag een cadeautje.
Nu ik ervaar hoe prettig het leven kan zijn met medicatie maakt het me woest als ik voor de zoveelste keer hoor ‘dat iedereen tegenwoordig maar zo makkelijk medicatie krijgt’. Mensen die hierover oordelen, beseffen niet hoeveel pijn het doet als je 34 jaar lang hebt moeten knokken om een dag door te komen, terwijl het dus vele malen makkelijker blijkt te kunnen. Het haalt het probleem helaas niet weg, maar de scherpe kantjes zijn eraf, waardoor het een stuk makkelijker is om met ADHD om te gaan en zelfs te kunnen genieten van de voordelen van ADHD. Ik ben dolblij met die zogenaamde ‘rotzooi’ die ik dagelijks slik en dat ‘stempel’ op mijn lijf, want mijn hele leven is hiermee als een puzzel in elkaar gevallen!
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. .
Voor
Zolang ik me kan herinneren vond ik het leven best pittig. Maar goed, ik wist niet beter dus ik sloeg me erdoor heen met de nodige moeite. Tot ik op mijn 18e overspannen werd. Ik gaf mijn werk als kraamverzorgende ‘de schuld’, vanwege de onregelmatigheid die me opbrak. Een volgende baan op een kinderdagverblijf ging redelijk, maar ik bleef het zwaar vinden. Moeilijk uit te leggen, maar er was altijd een gevoel van onrust dat overheerste.
Met de komst van ons eerste kindje ging ik over op een gevoel van overleven in plaats van leven. Dit hield ik met vallen en opstaan en heel veel steun van onze omgeving vol tot ons tweede kindje anderhalf jaar was. Dagelijks zei ik dat ik gek werd van mezelf! Ik was alleen maar druk met druk zijn maar deed uiteindelijk niets. Altijd die chaos in mijn hoofd en dat eeuwige onrustige, opgejaagde gevoel, alsof ik permanent een sneltrein in me had. Ik ging door met werken, want dat kon tenslotte iedereen, totdat ik in een burn-out terecht kwam en mijn bed niet meer uit kon. De combinatie werken en kinderen bleek dus niet voor mij weggelegd. Ik nam ontslag, zodat ik beter kon worden zonder een baas die me pushte om aan het werk te gaan. Wat een verademing! De grootste druk viel weg en ik hoefde niet meer te presteren op mijn werk en kon me richten op mijn kinderen en de huishouding. Helaas bleek óók dit niet de oplossing en na vier jaar werd ik depressief. Ik kón niet meer, was op en wist niet meer hoe het ooit verder zou moeten. Ik had al zoveel stappen terug gedaan, er was nu geen mogelijkheid meer om nog een stap terug te doen.
Uiteindelijk kwam ik terecht bij een fantastische hulpverlener die me vanaf het eerste gesprek bij de hand nam. Voor haar was het meteen duidelijk dat ik ADHD had en ze gaf me het vertrouwen dat het goed zou komen met me. Eindelijk iemand die níet zei dat ik ‘gewoon’ moest genieten van het leven, dat ik eens moest kijken naar alles wat ik had en dat ik me niet zo moest aanstellen.
Na
Ik ben nu, na 34 jaar, begonnen aan mijn tweede leven, zo voelt het echt! Sinds ik op de juiste medicatie (Dexamfetamine Retard) zit, kan ik volmondig zeggen dat het een wereld van verschil is. Het is onbeschrijflijk fijn om de rust in mijn lijf en hoofd te ervaren en in het ‘nu’ te zijn, in plaats van altijd vooruit te denken. Ik kan prioriteiten stellen, stap voor stap nadenken zonder 10 stappen verder te denken. Ik kan genieten van het leven en zeggen dat ik oprecht gelukkig ben. Dankzij de medicatie is er een wereld voor me open gegaan en is elke dag een cadeautje.
Nu ik ervaar hoe prettig het leven kan zijn met medicatie maakt het me woest als ik voor de zoveelste keer hoor ‘dat iedereen tegenwoordig maar zo makkelijk medicatie krijgt’. Mensen die hierover oordelen, beseffen niet hoeveel pijn het doet als je 34 jaar lang hebt moeten knokken om een dag door te komen, terwijl het dus vele malen makkelijker blijkt te kunnen. Het haalt het probleem helaas niet weg, maar de scherpe kantjes zijn eraf, waardoor het een stuk makkelijker is om met ADHD om te gaan en zelfs te kunnen genieten van de voordelen van ADHD. Ik ben dolblij met die zogenaamde ‘rotzooi’ die ik dagelijks slik en dat ‘stempel’ op mijn lijf, want mijn hele leven is hiermee als een puzzel in elkaar gevallen!
Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. .
