Over de omgeving, Nederland, onderwijs en de toekomst
Wat vindt je omgeving?
Mattijs: Met enige moeite vertelden wij het aan onze ouders. Deze reageerden allen verschillend. Begrip voor het starten van de onderzoeken was er bij allen, maar tussen de regels door voelden we ook de twijfels. MKD? Psychiater? Medicatie? Is dit niet gewoon hoe je zoon is? (Waarmee ze dus eigenlijk zeiden dat hij een brutaal, agressief vervelend rotjoch was.) Dit waren vragen die we om ons heen hoorden. Na een weekend in een huisje in Duitsland waar een bijna anderhalf uur durende woedeaanval met verbaal en ook lichamelijk geweld iedereen in paniek bracht ontstond er naar mijn idee voor het eerst begrip.
Volgens mij ben ik in die tijd ook gestart met het bedenken en schrijven van mijn eerste blogs. Na mijn blog over het hulpverleningstraject kreeg ik tientallen berichtjes van familie en vrienden. Na mijn blog 'pijn' bijna honderd steunbetuigingen op Facebook, Twitter & WhatsApp. Telefonische steunbetuigingen van mijn vader duwden me emotioneel over het randje. In eerste instantie was ik overweldigd, daarna vooral erg opgelucht en blij: mensen uit mijn omgeving wisten het nu allemaal en steunden ons. Mensen die ik nog nooit ontmoet had, begrepen wat ik doormaakte en staken me een hart onder de riem.
Emely: Niemand die ik ken heeft er wat tegen. Ze beschouwen het gewoon als normaal. Mijn familie weet het. Mijn vriendengroepje boeit het ook niet. Niemand maakt er een punt van.
Wat vindt Nederland?
Mattijs: Moeilijk om daar een exact antwoord op te geven. In eerste instantie lijkt de publieke opinie ADHD maar onzin te vinden: "Mijn kinderen zijn ook wel eens druk. Je moet gewoon wat strenger zijn! Zit hij alweer achter zijn iPad? Snoept hij niet teveel? Daar word je druk van!....." Enkele keren werden gesprekken heel vervelend als ik mensen wilde vertellen wat ADHD nu écht inhield.
Als je als ouder start met medicatie en je gaat via social media op zoek naar de meningen van ouders kan je wel eens heel onaangenaam verrast worden. Termen als ‘luie ouders’, ‘koelkastmoeders’, ‘gedrogeerde kinderen’ of ‘kindercocaïne’ komen te pas en te onpas voorbij. Deze reacties zijn kwetsend en in het algemeen niet, of zeer slecht, onderbouwd. Daartegen zetten ouders die wel tevreden zijn over medicatie hun hakken in het zand, waardoor een gezonde dialoog ver te vinden is. Toch heb ik ook positieve reacties gehad. Mensen die respect hadden voor de manier waarop we in het gezin met een complexe situatie omgingen.
De traditionele media zoals kranten, bladen, radio en tv knippen en plakken er creatief op los. Echt goed onderbouwde artikelen zijn nauwelijks te vinden. Etikettenkinderen, gun kinderen hun eigen label, radioprogramma's over Concerta. Alle vooral eenzijdige belichting van het onderwerp, waarbij de kennis van specialisten en betrokken ouders verdraaid wordt om een vooraf bepaalde conclusie te bevestigen.
De algemene opinie ten opzichte van ADHD is vaak op slechte informatie gebaseerd. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen na het krijgen van de juiste informatie hun mening aanpassen. Om deze reden ben ik blij met initiatieven als KissItForward, de ADHD glossy en Helden in spijkerbroek die elk op hun eigen, informele manier de opinie positief proberen te beïnvloeden. Ook de websites van het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie, Balans en HetKind zijn onmisbaar in de strijd om meer begrip te creëren.
Emely: Ik hoor niet altijd even goede dingen op het nieuws over mensen met een diagnose zoals AD(H)D. Ik weet dus niet of het in heel Nederland goed geaccepteerd wordt. Dat vind ik een rare situatie. Je bent toch wie je bent? Ik doe toch ook niet raar tegen mensen met suikerziekte?
Nederland zou moeten zijn zoals kissitforward. Dat het gewoon normaal is. Dat iedereen je net zo accepteert zoals je vrienden en familie dat doen.
Op school houden leraren rekening met je diagnose
Mattijs: Emely heeft de lagere school doorlopen zonder diagnose. Op de middelbare school weet het lerarenteam dat Emely ADD heeft. Toen we het afdelingshoofd hiervan op de hoogte stelden was de eerste reactie: " Dat hoor je toch steeds vaker?" Op een of andere manier ervoer ik dat als enorm kwetsend, alsof we het moesten zien als een cadeautje. Ik krijg niet het idee dat het lerarenteam echt rekening houdt met de problemen die Emely ervaart en terwijl ik dit schrijf besluit ik dan ook dat ik aan het begin van het derde leerjaar moet zorgen dat de kennis bij het team toereikend is.
Bij Kris op school gaat het volledig anders. Kris zit op een lagere school in het Speciaal Basisonderwijs. In zijn klas zitten kinderen met ieder hun eigen problemen: ADHD, Autisme, Asperger, MCDD...
De school heeft kleine klassen met leraren en leraressen die ervaring hebben met de bovengenoemde aandoeningen. Bevlogen stagiaires zorgen voor de noodzakelijke extra hulp. De term passend onderwijs is hier is hier zeker van toepassing.
Van elk kind is aan het begin van hun opleiding een profiel gemaakt, waarbij leerdoelen en ontwikkeling duidelijk omschreven zijn.
Een creatieve en positieve instelling is noodzakelijk om de rust te bewaren. Elk kind vereist een eigen aanpak en krijgt deze ook.
Emely: Het ligt eraan. De leraren bij wiens vak belangrijk is dat ze het weten en de leraren die ik mag, die weten het. Ik heb wel het idee dat ik het bij de meeste leraren bespreekbaar kan maken als dat nodig is. Behalve een keer bij een invaljuf. Die wilde niet dat ik mijn medicijnen innam onder de les. Ik ben toen voor mezelf opgekomen, maar kinderen die dat niet durven zijn de dupe.
De toekomst ziet er goed uit!
Mattijs: De toekomst ziet er geweldig uit! Door de juiste aanpak en hulp van de juiste mensen zijn we de goede weg ingeslagen. Met flexibele begeleiding op school en onze inzet als ouders staat onze kinderen een mooie toekomst te wachten waarin hun creativiteit en positiviteit mensen versteld zullen doen staan.
Emely: Ja. Een kleine ja. Ik weet natuurlijk niet wat er gaat komen, maar heb er wel vertrouwen in. Denk ik. De toekomst van Kris wordt moeilijker denkt papa, maar ook daar heb ik vertrouwen in. Ik denk dat het goed komt, want het gaat nu ook heel goed met hem. Ik denk dat hij gewoon een vrouw krijgt enzo.
Vragen voor deel 4?
Tweet naar @adhdglossy met HT #duoblog
Dank
Dankjewel Emely, voor de frisheid en positiviteit waarmee je dit project aanging. Kris, je energieniveau is soms vermoeiend maar altijd inspirerend! Sandra, samen keihard gewerkt om overeind te blijven, we zijn er sterker uit gekomen.
Ester Blanker: geweldig dat je Emely meehielp met schrijven! Sandra Kooij, dank voor de hulp met de feiten rondom ADHD.
Maar zeker niet te vergeten (in willekeurige volgorde) het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie, HetKind, Helden in Spijkerbroek, ADHDglossy, KissItForward, Stichting Hoezo Anders en stichting Balans: Dank jullie allen voor de kans om ons verhaal te vertellen.
Dankjewel mama, je bent af en toe een wandelende agenda voor me, ik ben blij met je hulp. Papa, wiskunde huiswerk met jou is bijna leuk;) Kris, je doet écht je best, dat zie ik heus wel. Ester, zonder jouw hulp was m'n eerste blog niet gelukt!
Links
Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie
HetKind
Helden in Spijkerbroek
ADHD-glossy
KissItForward
Stichting Hoezo Anders
Balans
Mattijs, 43 jaar oud, grafische vakidioot, interesse in zo'n beetje alles. Nieuwsjunkie, bemoeit zich overal tegenaan. Dol op z'n vrouw Sandra, z'n kids Emely & Kris en Zoë de labrador. Zwaar allergisch voor onrecht en oneerlijkheid.
Emely is 14 jaar oud en zit in de derde klas van het VMBO. In haar vrije tijd is ze regelmatig te vinden in de dansschool waar ze vooral hiphop, modern & DanceHall het leukste vind. Astma en ADD in haar bagage vertraagt haar dromen en idealen geenszins. Emely weet wat ze wil en gaat er voor!
Rectificatie:
In deze blog heb ik mijzelf niet altijd even goed uitgedrukt. Ik schreef: “Na een anderhalf uur durende woedeuitbarsting ontstond er naar mijn idee voor het eerst begrip.” Dit klopt niet helemaal. Begrip was volgens mij wel aanwezig, maar de gewelddadige uitbarstingen op deze schaal gingen echter elk voorstellingsvermogen te boven. Ondanks dat we sinds die tijd episodes hebben meegemaakt die veel erger waren, kunnen familieleden zich iets beter voorstellen hoe zwaar het voor ons geweest om stevig in onze schoenen te blijven staan en hoe hard we hebben moeten werken om te komen waar we nu zijn.
Wat vindt je omgeving?
Mattijs: Met enige moeite vertelden wij het aan onze ouders. Deze reageerden allen verschillend. Begrip voor het starten van de onderzoeken was er bij allen, maar tussen de regels door voelden we ook de twijfels. MKD? Psychiater? Medicatie? Is dit niet gewoon hoe je zoon is? (Waarmee ze dus eigenlijk zeiden dat hij een brutaal, agressief vervelend rotjoch was.) Dit waren vragen die we om ons heen hoorden. Na een weekend in een huisje in Duitsland waar een bijna anderhalf uur durende woedeaanval met verbaal en ook lichamelijk geweld iedereen in paniek bracht ontstond er naar mijn idee voor het eerst begrip.
Volgens mij ben ik in die tijd ook gestart met het bedenken en schrijven van mijn eerste blogs. Na mijn blog over het hulpverleningstraject kreeg ik tientallen berichtjes van familie en vrienden. Na mijn blog 'pijn' bijna honderd steunbetuigingen op Facebook, Twitter & WhatsApp. Telefonische steunbetuigingen van mijn vader duwden me emotioneel over het randje. In eerste instantie was ik overweldigd, daarna vooral erg opgelucht en blij: mensen uit mijn omgeving wisten het nu allemaal en steunden ons. Mensen die ik nog nooit ontmoet had, begrepen wat ik doormaakte en staken me een hart onder de riem.
Emely: Niemand die ik ken heeft er wat tegen. Ze beschouwen het gewoon als normaal. Mijn familie weet het. Mijn vriendengroepje boeit het ook niet. Niemand maakt er een punt van.
Wat vindt Nederland?
Mattijs: Moeilijk om daar een exact antwoord op te geven. In eerste instantie lijkt de publieke opinie ADHD maar onzin te vinden: "Mijn kinderen zijn ook wel eens druk. Je moet gewoon wat strenger zijn! Zit hij alweer achter zijn iPad? Snoept hij niet teveel? Daar word je druk van!....." Enkele keren werden gesprekken heel vervelend als ik mensen wilde vertellen wat ADHD nu écht inhield.
Als je als ouder start met medicatie en je gaat via social media op zoek naar de meningen van ouders kan je wel eens heel onaangenaam verrast worden. Termen als ‘luie ouders’, ‘koelkastmoeders’, ‘gedrogeerde kinderen’ of ‘kindercocaïne’ komen te pas en te onpas voorbij. Deze reacties zijn kwetsend en in het algemeen niet, of zeer slecht, onderbouwd. Daartegen zetten ouders die wel tevreden zijn over medicatie hun hakken in het zand, waardoor een gezonde dialoog ver te vinden is. Toch heb ik ook positieve reacties gehad. Mensen die respect hadden voor de manier waarop we in het gezin met een complexe situatie omgingen.
De traditionele media zoals kranten, bladen, radio en tv knippen en plakken er creatief op los. Echt goed onderbouwde artikelen zijn nauwelijks te vinden. Etikettenkinderen, gun kinderen hun eigen label, radioprogramma's over Concerta. Alle vooral eenzijdige belichting van het onderwerp, waarbij de kennis van specialisten en betrokken ouders verdraaid wordt om een vooraf bepaalde conclusie te bevestigen.
De algemene opinie ten opzichte van ADHD is vaak op slechte informatie gebaseerd. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen na het krijgen van de juiste informatie hun mening aanpassen. Om deze reden ben ik blij met initiatieven als KissItForward, de ADHD glossy en Helden in spijkerbroek die elk op hun eigen, informele manier de opinie positief proberen te beïnvloeden. Ook de websites van het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie, Balans en HetKind zijn onmisbaar in de strijd om meer begrip te creëren.
Emely: Ik hoor niet altijd even goede dingen op het nieuws over mensen met een diagnose zoals AD(H)D. Ik weet dus niet of het in heel Nederland goed geaccepteerd wordt. Dat vind ik een rare situatie. Je bent toch wie je bent? Ik doe toch ook niet raar tegen mensen met suikerziekte?
Nederland zou moeten zijn zoals kissitforward. Dat het gewoon normaal is. Dat iedereen je net zo accepteert zoals je vrienden en familie dat doen.
Op school houden leraren rekening met je diagnose
Mattijs: Emely heeft de lagere school doorlopen zonder diagnose. Op de middelbare school weet het lerarenteam dat Emely ADD heeft. Toen we het afdelingshoofd hiervan op de hoogte stelden was de eerste reactie: " Dat hoor je toch steeds vaker?" Op een of andere manier ervoer ik dat als enorm kwetsend, alsof we het moesten zien als een cadeautje. Ik krijg niet het idee dat het lerarenteam echt rekening houdt met de problemen die Emely ervaart en terwijl ik dit schrijf besluit ik dan ook dat ik aan het begin van het derde leerjaar moet zorgen dat de kennis bij het team toereikend is.
Bij Kris op school gaat het volledig anders. Kris zit op een lagere school in het Speciaal Basisonderwijs. In zijn klas zitten kinderen met ieder hun eigen problemen: ADHD, Autisme, Asperger, MCDD...
De school heeft kleine klassen met leraren en leraressen die ervaring hebben met de bovengenoemde aandoeningen. Bevlogen stagiaires zorgen voor de noodzakelijke extra hulp. De term passend onderwijs is hier is hier zeker van toepassing.
Van elk kind is aan het begin van hun opleiding een profiel gemaakt, waarbij leerdoelen en ontwikkeling duidelijk omschreven zijn.
Een creatieve en positieve instelling is noodzakelijk om de rust te bewaren. Elk kind vereist een eigen aanpak en krijgt deze ook.
Emely: Het ligt eraan. De leraren bij wiens vak belangrijk is dat ze het weten en de leraren die ik mag, die weten het. Ik heb wel het idee dat ik het bij de meeste leraren bespreekbaar kan maken als dat nodig is. Behalve een keer bij een invaljuf. Die wilde niet dat ik mijn medicijnen innam onder de les. Ik ben toen voor mezelf opgekomen, maar kinderen die dat niet durven zijn de dupe.
De toekomst ziet er goed uit!
Mattijs: De toekomst ziet er geweldig uit! Door de juiste aanpak en hulp van de juiste mensen zijn we de goede weg ingeslagen. Met flexibele begeleiding op school en onze inzet als ouders staat onze kinderen een mooie toekomst te wachten waarin hun creativiteit en positiviteit mensen versteld zullen doen staan.
Emely: Ja. Een kleine ja. Ik weet natuurlijk niet wat er gaat komen, maar heb er wel vertrouwen in. Denk ik. De toekomst van Kris wordt moeilijker denkt papa, maar ook daar heb ik vertrouwen in. Ik denk dat het goed komt, want het gaat nu ook heel goed met hem. Ik denk dat hij gewoon een vrouw krijgt enzo.
Vragen voor deel 4?
Tweet naar @adhdglossy met HT #duoblog
Dank
Dankjewel Emely, voor de frisheid en positiviteit waarmee je dit project aanging. Kris, je energieniveau is soms vermoeiend maar altijd inspirerend! Sandra, samen keihard gewerkt om overeind te blijven, we zijn er sterker uit gekomen.
Ester Blanker: geweldig dat je Emely meehielp met schrijven! Sandra Kooij, dank voor de hulp met de feiten rondom ADHD.
Maar zeker niet te vergeten (in willekeurige volgorde) het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie, HetKind, Helden in Spijkerbroek, ADHDglossy, KissItForward, Stichting Hoezo Anders en stichting Balans: Dank jullie allen voor de kans om ons verhaal te vertellen.
Dankjewel mama, je bent af en toe een wandelende agenda voor me, ik ben blij met je hulp. Papa, wiskunde huiswerk met jou is bijna leuk;) Kris, je doet écht je best, dat zie ik heus wel. Ester, zonder jouw hulp was m'n eerste blog niet gelukt!
Links
Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie
HetKind
Helden in Spijkerbroek
ADHD-glossy
KissItForward
Stichting Hoezo Anders
Balans
Mattijs, 43 jaar oud, grafische vakidioot, interesse in zo'n beetje alles. Nieuwsjunkie, bemoeit zich overal tegenaan. Dol op z'n vrouw Sandra, z'n kids Emely & Kris en Zoë de labrador. Zwaar allergisch voor onrecht en oneerlijkheid.
Emely is 14 jaar oud en zit in de derde klas van het VMBO. In haar vrije tijd is ze regelmatig te vinden in de dansschool waar ze vooral hiphop, modern & DanceHall het leukste vind. Astma en ADD in haar bagage vertraagt haar dromen en idealen geenszins. Emely weet wat ze wil en gaat er voor!
Rectificatie:
In deze blog heb ik mijzelf niet altijd even goed uitgedrukt. Ik schreef: “Na een anderhalf uur durende woedeuitbarsting ontstond er naar mijn idee voor het eerst begrip.” Dit klopt niet helemaal. Begrip was volgens mij wel aanwezig, maar de gewelddadige uitbarstingen op deze schaal gingen echter elk voorstellingsvermogen te boven. Ondanks dat we sinds die tijd episodes hebben meegemaakt die veel erger waren, kunnen familieleden zich iets beter voorstellen hoe zwaar het voor ons geweest om stevig in onze schoenen te blijven staan en hoe hard we hebben moeten werken om te komen waar we nu zijn.
