Blog Archives

#duoblog 3

28/8/2015

Over de omgeving, Nederland, onderwijs en de toekomst

Wat vindt je omgeving?

Mattijs: Met enige moeite vertelden wij het aan onze ouders. Deze reageerden allen verschillend. Begrip voor het starten van de onderzoeken was er bij allen, maar tussen de regels door voelden we ook de twijfels. MKD? Psychiater? Medicatie? Is dit niet gewoon hoe je zoon is? (Waarmee ze dus eigenlijk zeiden dat hij een brutaal, agressief vervelend rotjoch was.) Dit waren vragen die we om ons heen hoorden. Na een weekend in een huisje in Duitsland waar een bijna anderhalf uur durende woedeaanval met verbaal en ook lichamelijk geweld iedereen in paniek bracht ontstond er naar mijn idee voor het eerst begrip.

Volgens mij ben ik in die tijd ook gestart met het bedenken en schrijven van mijn eerste blogs. Na mijn blog over het hulpverleningstraject kreeg ik tientallen berichtjes van familie en vrienden. Na mijn blog 'pijn' bijna honderd steunbetuigingen op Facebook, Twitter & WhatsApp. Telefonische steunbetuigingen van mijn vader duwden me emotioneel over het randje. In eerste instantie was ik overweldigd, daarna vooral erg opgelucht en blij: mensen uit mijn omgeving wisten het nu allemaal en steunden ons. Mensen die ik nog nooit ontmoet had, begrepen wat ik doormaakte en staken me een hart onder de riem.

Emely: Niemand die ik ken heeft er wat tegen. Ze beschouwen het gewoon als normaal. Mijn familie weet het. Mijn vriendengroepje boeit het ook niet. Niemand maakt er een punt van.

Wat vindt Nederland?

Mattijs: Moeilijk om daar een exact antwoord op te geven. In eerste instantie lijkt de publieke opinie ADHD maar onzin te vinden: "Mijn kinderen zijn ook wel eens druk. Je moet gewoon wat strenger zijn! Zit hij alweer achter zijn iPad? Snoept hij niet teveel? Daar word je druk van!....." Enkele keren werden gesprekken heel vervelend als ik mensen wilde vertellen wat ADHD nu écht inhield.

Als je als ouder start met medicatie en je gaat via social media op zoek naar de meningen van ouders kan je wel eens heel onaangenaam verrast worden. Termen als ‘luie ouders’, ‘koelkastmoeders’, ‘gedrogeerde kinderen’ of ‘kindercocaïne’ komen te pas en te onpas voorbij. Deze reacties zijn kwetsend en in het algemeen niet, of zeer slecht, onderbouwd. Daartegen zetten ouders die wel tevreden zijn over medicatie hun hakken in het zand, waardoor een gezonde dialoog ver te vinden is. Toch heb ik ook positieve reacties gehad. Mensen die respect hadden voor de manier waarop we in het gezin met een complexe situatie omgingen.

De traditionele media zoals kranten, bladen, radio en tv knippen en plakken er creatief op los. Echt goed onderbouwde artikelen zijn nauwelijks te vinden. Etikettenkinderen, gun kinderen hun eigen label, radioprogramma's over Concerta. Alle vooral eenzijdige belichting van het onderwerp, waarbij de kennis van specialisten en betrokken ouders verdraaid wordt om een vooraf bepaalde conclusie te bevestigen.

De algemene opinie ten opzichte van ADHD is vaak op slechte informatie gebaseerd. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen na het krijgen van de juiste informatie hun mening aanpassen. Om deze reden ben ik blij met initiatieven als KissItForward, de ADHD glossy en Helden in spijkerbroek die elk op hun eigen, informele manier de opinie positief proberen te beïnvloeden. Ook de websites van het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie, Balans en HetKind zijn onmisbaar in de strijd om meer begrip te creëren.

Emely: Ik hoor niet altijd even goede dingen op het nieuws over mensen met een diagnose zoals AD(H)D. Ik weet dus niet of het in heel Nederland goed geaccepteerd wordt. Dat vind ik een rare situatie. Je bent toch wie je bent? Ik doe toch ook niet raar tegen mensen met suikerziekte?

Nederland zou moeten zijn zoals kissitforward. Dat het gewoon normaal is. Dat iedereen je net zo accepteert zoals je vrienden en familie dat doen.

Op school houden leraren rekening met je diagnose

Mattijs: Emely heeft de lagere school doorlopen zonder diagnose. Op de middelbare school weet het lerarenteam dat Emely ADD heeft. Toen we het afdelingshoofd hiervan op de hoogte stelden was de eerste reactie: " Dat hoor je toch steeds vaker?" Op een of andere manier ervoer ik dat als enorm kwetsend, alsof we het moesten zien als een cadeautje. Ik krijg niet het idee dat het lerarenteam echt rekening houdt met de problemen die Emely ervaart en terwijl ik dit schrijf besluit ik dan ook dat ik aan het begin van het derde leerjaar moet zorgen dat de kennis bij het team toereikend is.

Bij Kris op school gaat het volledig anders. Kris zit op een lagere school in het Speciaal Basisonderwijs. In zijn klas zitten kinderen met ieder hun eigen problemen: ADHD, Autisme, Asperger, MCDD...

De school heeft kleine klassen met leraren en leraressen die ervaring hebben met de bovengenoemde aandoeningen. Bevlogen stagiaires zorgen voor de noodzakelijke extra hulp. De term passend onderwijs is hier is hier zeker van toepassing.

Van elk kind is aan het begin van hun opleiding een profiel gemaakt, waarbij leerdoelen en ontwikkeling duidelijk omschreven zijn.

Een creatieve en positieve instelling is noodzakelijk om de rust te bewaren. Elk kind vereist een eigen aanpak en krijgt deze ook.

Emely: Het ligt eraan. De leraren bij wiens vak belangrijk is dat ze het weten en de leraren die ik mag, die weten het. Ik heb wel het idee dat ik het bij de meeste leraren bespreekbaar kan maken als dat nodig is. Behalve een keer bij een invaljuf. Die wilde niet dat ik mijn medicijnen innam onder de les. Ik ben toen voor mezelf opgekomen, maar kinderen die dat niet durven zijn de dupe.

De toekomst ziet er goed uit!

Mattijs: De toekomst ziet er geweldig uit! Door de juiste aanpak en hulp van de juiste mensen zijn we de goede weg ingeslagen. Met flexibele begeleiding op school en onze inzet als ouders staat onze kinderen een mooie toekomst te wachten waarin hun creativiteit en positiviteit mensen versteld zullen doen staan.

Emely: Ja. Een kleine ja. Ik weet natuurlijk niet wat er gaat komen, maar heb er wel vertrouwen in. Denk ik. De toekomst van Kris wordt moeilijker denkt papa, maar ook daar heb ik vertrouwen in. Ik denk dat het goed komt, want het gaat nu ook heel goed met hem. Ik denk dat hij gewoon een vrouw krijgt enzo.

Vragen voor deel 4?

Tweet naar @adhdglossy met HT #duoblog

Dank

Dankjewel Emely, voor de frisheid en positiviteit waarmee je dit project aanging. Kris, je energieniveau is soms vermoeiend maar altijd inspirerend! Sandra, samen keihard gewerkt om overeind te blijven, we zijn er sterker uit gekomen.

Ester Blanker: geweldig dat je Emely meehielp met schrijven! Sandra Kooij, dank voor de hulp met de feiten rondom ADHD.

Maar zeker niet te vergeten (in willekeurige volgorde) het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie, HetKind, Helden in Spijkerbroek, ADHDglossy, KissItForward, Stichting Hoezo Anders en stichting Balans: Dank jullie allen voor de kans om ons verhaal te vertellen.

Dankjewel mama, je bent af en toe een wandelende agenda voor me, ik ben blij met je hulp. Papa, wiskunde huiswerk met jou is bijna leuk;) Kris, je doet écht je best, dat zie ik heus wel. Ester, zonder jouw hulp was m'n eerste blog niet gelukt!

Links

Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie
HetKind
Helden in Spijkerbroek
ADHD-glossy
KissItForward
Stichting Hoezo Anders
Balans

Mattijs, 43 jaar oud, grafische vakidioot, interesse in zo'n beetje alles. Nieuwsjunkie, bemoeit zich overal tegenaan. Dol op z'n vrouw Sandra, z'n kids Emely & Kris en Zoë de labrador. Zwaar allergisch voor onrecht en oneerlijkheid.

Emely is 14 jaar oud en zit in de derde klas van het VMBO. In haar vrije tijd is ze regelmatig te vinden in de dansschool waar ze vooral hiphop, modern & DanceHall het leukste vind. Astma en ADD in haar bagage vertraagt haar dromen en idealen geenszins. Emely weet wat ze wil en gaat er voor!

Rectificatie:

In deze blog heb ik mijzelf niet altijd even goed uitgedrukt. Ik schreef: “Na een anderhalf uur durende woedeuitbarsting ontstond er naar mijn idee voor het eerst begrip.” Dit klopt niet helemaal. Begrip was volgens mij wel aanwezig, maar de gewelddadige uitbarstingen op deze schaal gingen echter elk voorstellingsvermogen te boven. Ondanks dat we sinds die tijd episodes hebben meegemaakt die veel erger waren, kunnen familieleden zich iets beter voorstellen hoe zwaar het voor ons geweest om stevig in onze schoenen te blijven staan en hoe hard we hebben moeten werken om te komen waar we nu zijn.

1 Comment

#duoblog 2

26/8/2015

2 Comments

Over diagnose, hulp, medicatie en jezelf kunnen zijn

Een diagnose, een weg naar hulp of ongewenste bagage?

Mattijs: Onze zoon was vanaf zijn geboorte een ondernemend ventje, voordat hij 9 maanden was liep hij en klom hij zonder problemen via een stoel op de eettafel om vervolgens de fruitmand te plunderen. Ondanks zijn enorme hoeveelheid energie en avontuurlijke karakter leverde het weinig problemen op. Omstreeks de tijd dat hij naar de peuterspeelzaal ging veranderde er iets met Kris. Zo kreeg hij problemen met slapen en sloeg hij af en toe zonder aantoonbare reden zijn zus Emely. Kris had veel boosheid in zich, hij kon zich in die tijd al prima uitdrukken, maar een verklaring voor die boosheid kon hij niet geven.

De echte problemen begonnen op de kleuterschool. De hoeveelheid prikkels die hij te verwerken kreeg kon hij niet kwijt, wat resulteerde in hyperactiviteit maar ook in agressie en geweld. Na een korte periode aanmodderen werd in overleg met de school besloten hem halve dagen te laten wennen om te kijken of dat resulteerde in verbetering. In dezelfde periode kregen we te horen dat Kris op de peuterschool altijd 1:1 begeleid werd, anders ging het fout. Achteraf maakte ons dat erg kwaad. Deze informatie achterhouden zorgde ervoor dat wij als ouders het gevoel kregen dat het aan ons lag, op school ging inmiddels alles goed.

Op een gegeven moment liep het zowel op school als thuis uit de hand. We zijn toen via de huisarts bij de stichting Kram terecht gekomen. Kris kwam op het MKD (Medisch Kinder dagverblijf) terecht waar hij een half jaar geobserveerd werd. Uiteindelijk kwam de diagnose ADHD/ODD als een bevrijding. We konden met de hulp van de stichting Kram werken aan een plan van aanpak. In samenspraak met een psychiater werd gestart met medicatie, als eerste methylfenidaat en via een korte periode Dexamfetamine zijn we uitgekomen op Concerta. Nu, vijf jaar verder, hebben we de ondersteuning van de stichting niet meer nodig. Kris is gelukkig, gaat goed op school en agressie en geweld komen in ons gezin niet meer voor.

Kortom: een diagnose, een weg naar de juiste hulp.

Onze dochter was vanaf het moment dat Kris naar de kleuterschool ging de pineut. De sfeer in ons gezin was om te snijden, elke handeling erop gericht om een explosie te voorkomen. Op momenten dat het uit de hand liep, wat op een gegeven moment dagelijks was, ging de focus regelmatig volledig naar Kris. Op momenten waarop we de aandacht zo goed en zo kwaad als het ging konden verdelen, was ze getuige van een klein jongetje dat zich letterlijk vastbeet in z'n vader.

Omstreeks die periode stortte de resultaten van Emely op school de diepte in. Van de beste leerling in de kleuterklas daalde ze langzaam af naar vijfjes en zesjes. Concentratie schoot alle kanten op en hoe hard ze er ook aan werkte, het bracht geen verbetering. Het vreemde was dat oefeningen in de avonduren altijd prima gingen. De oorzaak van deze ontwikkeling zochten wij in de grote hoeveelheid spanning die ze thuis te verwerken kreeg. Niets bleek minder waar... In groep acht viel het kwartje: wat nou als onze dochter een ander probleem had? Via de stichting Kram werd een onderzoek gestart met als onderdeel een IQ-test. Het bleek dat Emely een prima IQ had en zonder problemen VMBO-T of wellicht zelfs HAVO zou moeten kunnen halen. Er was echter een probleem: Emely bleek een concentratiestoornis te hebben. Emely heeft ADD.

Behandeling werd gestart, medicatie werd onderzocht en met een kleine dosis bleek Emely zich beter te kunnen concentreren. Ze moet er keihard voor werken maar via eerste jaar VMBO-basis en tweede jaar VMBO-K/T start Emely na de zomer op VMBO-T.

Kortom: een diagnose, de weg naar de juiste hulp.

Emely: Mijn ouders zeggen weleens dat ze het jammer vinden dat ze er zo laat achter kwamen dat ik ADD heb, maar dat zie ik niet zo. Beter dan dat ze er helemaal niet achter waren gekomen.

Welke hulp hebben wij als gezin ontvangen en bracht dit een oplossing?

Mattijs: De dagelijkse problemen weten we in eerste instantie aan onszelf, we zouden vast iets verkeerd doen. Routine, rust, regelmaat... was niet echt ons ding. We waren impulsief en planden regelmatig onverwacht bezoekjes aan onze ouders of vrienden. Het laatste was het eerste dat sneuvelde, spontane acties naar familie, vrienden of een speeltuin leverden teveel onrust op. Ruim van tevoren inplannen voorkwam enkele problemen maar bleek meestal ook geen oplossing. Soms ging het wel goed bij familie maar explodeerde de zaak alsnog bij thuiskomst. Voordat we in het hulpverleningstraject terecht kwamen hebben we er alles aan gedaan om zelf uit te vogelen wat we nu verkeerd deden. We vroegen ouders, schoonouders, familie en vrienden om advies. Stapels boeken, uren Supernanny en vele uren Google zorgde ook niet voor duidelijkheid. De school werd betrokken, de geboden oplossing van halve lesdagen bleek geen optie. Na een aanvaring met de onderwijzeres uiteindelijk wanhopig bij de huisarts aangeklopt. Tijdens een lang en emotioneel gesprek verwees deze ons met spoed naar de stichting Kram, waar een team van hulpverleners ons uiteindelijk de goede kant op hielpen. Voor onze dochter was de dagelijks spanning op een gegeven moment niet meer te verdragen, kortstondige hulp van een kinderpsycholoog bracht verlichting.

De afgelopen twee jaar verschoof de aandacht van het team hulpverleners naar Emely en ons als ouders. Emely kreeg hulp voor haar ADD, tips over de juiste aanpak van haar broertje en leerde meer voor zichzelf op te komen. Mijn vrouw en ik hadden om de week gesprekken waarin we enkele handvatten aangereikt kregen die onze aanpak nog effectiever maakten en waarin duidelijk werd dat we meer tijd voor elkaar vrij moesten maken.

Elk van deze mensen hebben vanuit hun vakgebied er alles aan gedaan om ons gezin er weer bovenop te helpen. Ik ben ze daar ontzettend dankbaar voor.

Emely: Ik heb hulp gehad van een psycholoog en psychiater. Kris ook en mijn ouders hadden ook gesprekken met de psycholoog. Daarnaast werd Kris door iemand geholpen om met oefeningen zijn woede onder controle te houden.

Starten met medicatie of niet?

Mattijs: Het al dan niet starten met medicatie is geen eenvoudige beslissing, toch hebben wij er niet heel lang over na moeten denken. We hadden de juiste hulpverleners gevonden die ons alle informatie konden geven die we nodig hadden. Een zoektocht naar mogelijke bijwerkingen maakten ons niet vrolijk. Toen er nog enige twijfel was, bracht iemand diabetes ter sprake. “Zou je je zoon medicijnen geven als hij diabetes had?” Natuurlijk was ons antwoord “ja”, zonder de juiste medicatie gaat iemand met diabetes dood. “Wat is het verschil dan met jouw zoon was de volgende vraag, is hij gelukkig?” Het antwoord daarop was volkomen duidelijk. Onze zoon was niet gelukkig maar zat volledig in de knoop, en wij konden hem niet helpen. Voor onze dochter gold hetzelfde. Haar overprikkeling uitte zich niet in hyperactiviteit of agressie, maar in dat ze zich steeds meer terugtrok in zichzelf. Haar resultaten op school gingen achteruit en terwijl ze een mooi IQ had kreeg ze moeite met de meest simpele opdrachten.

Voor beide kinderen hebben we uiteindelijk besloten te starten met medicatie, dit heeft tot nu toe een positief resultaat gebracht. Dit resultaat is echter niet alleen te wijten aan deze aanpak. Een overzichtelijke, opgeruimde omgeving, duidelijke communicatie onderling, de begeleiding die we kregen en er met z'n vieren keihard aan werken heeft ons gebracht waar we nu zijn.

Emely: Bij sommige mensen is het gewoon het beste om ondersteuning te krijgen van medicijnen. Natuurlijk is dat per persoon verschillend. Ik heb heel lang methylfenidaat gehad, maar omdat ik dingen zo snel vergeet, vergat ik tussen de middag de medicijnen in te nemen. Daarom heb ik nu Concerta. Het juiste medicijn vinden is een zoektocht. Ik zou iedereen willen zeggen; ‘als het medicijn niet goed werkt voor je, moet je niet stoppen met medicijnen maar verder zoeken naar het juiste medicijn voor jou’. Dat is bij Kris uiteindelijk ook gelukt.

Een diagnose moet je voor je houden

Mattijs: Er zijn op social media enkele mensen die dat fanatiek uitdragen. Sommige van deze mensen zouden, gezien hun achtergrond, eigenlijk beter moeten weten. Een diagnose hoef je nooit voor je te houden. Mijn kinderen hebben ADHD & ADD. Dit is echter op geen enkele manier wie ze zijn, het geeft echter wel aan waar hun beperkingen zitten. Een leraar die niet bekend is met de diagnose van mijn dochter zal bij overprikkeling van mijn dochter een ongeïnteresseerd meisje zien. De lerares die het wel weet herkent haar gedrag en kan haar letterlijk vragen wat ze voor mijn dochter kan betekenen. Een lerares die mijn zoon wel even streng zou gaan aanpakken omdat ze in hem een onopgevoed jongetje zag, zal moeten erkennen dat dit geen positief resultaat zal hebben en kan haar werkwijze aanpassen.

Emely: Vind ik niet. Ik hou mijn diagnose niet geheim, maar het is voor mij niet nodig om het bij iedere vakdocent te vermelden, omdat ik in bepaalde vakken beter ben dan andere. Bij moeilijke vakken vertel ik het wel. Het is juist heel stom om niet te mogen zeggen wat je hebt, want dan kun je ook niet aangeven wat je nodig hebt. Ik kan het zeggen en daardoor gewoon mijzelf zijn. Ik krijg nu juist hulp van vrienden en familie.

Mattijs, 43 jaar oud, grafische vakidioot, interesse in zo'n beetje alles. Nieuwsjunkie, bemoeit zich overal tegenaan. Dol op z'n vrouw Sandra, z'n kids Emely & Kris en Zoë de labrador. Zwaar allergisch voor onrecht en oneerlijkheid.

Emely is 14 jaar oud en zit in de derde klas van het VMBO. In haar vrije tijd is ze regelmatig te vinden in de dansschool waar ze vooral hiphop, modern & DanceHall het leukste vind. Astma en ADD in haar bagage vertraagt haar dromen en idealen geenszins. Emely weet wat ze wil en gaat er voor!

2 Comments

#duoblog 1

24/8/2015

1 Comment

Over bloggen, vijf jaar, iedereen en ons gezin

In een tijd waarin werkelijk iedereen over elk onderwerp zijn of haar mening meent te moeten geven op de verschillende social media is het een hele opgave positief te blijven rondom het onderwerp psychische aandoeningen. Voor- en tegenstanders van het stellen van een diagnose vliegen elkaar in de haren en een nuttige discussie is vaak ver te zoeken. Tegenstanders stellen in het algemeen dat een label of etiketje kinderen helemaal nergens mee helpt, voorstanders stellen dat zonder een diagnose de juiste hulp niet ingeschakeld kan worden en dat een label op een jampot zit.

Zowel voor als tegenstanders vergeten in de discussie inmiddels waar het om gaat: een gezonde dialoog met respect voor elkaars meningen houdt iedereen scherp en zorgt voor een betere hulpverlening.

In ons gezin hebben twee kinderen een diagnose: Emely, 14 jaar, heeft ADD en Kris, 10 jaar, heeft ADHD/ODD.

Bijna vijf jaar zijn we, samen met enkele hulpverleners, keihard bezig geweest om een stabiele, veilige situatie te creëren waarin onze kinderen gezond en gelukkig kunnen opgroeien.Vijf jaar waar in het begin bijna dagelijks sprake was van strijd en ruzie, maar ook verbaal en soms lichamelijk geweld. Vijf jaar waarin we door middel van medicatie en therapie uiteindelijk vat kregen op de gevolgen van overprikkeling van onze zoon. Vijf jaar waarin we tot ontdekking kwamen dat de problemen van onze dochter niet alleen kwam door de gezinssituatie maar doordat ze een soortgelijk probleem had als onze zoon. Vijf jaar die we uiteindelijk dit voorjaar afsloten met onze laatste therapiesessie.

Vijf jaar die we nu écht achter ons willen laten.

In de afgelopen jaren heb ik verschillende blogs geschreven. Deze blogs zorgden ervoor dat ik mijn gevoelens en frustraties van me af schreef, waardoor ik me staande kon houden. Deze blogs werden geplaatst op De Kennis – Blogs, de websites van HetKind, Helden in Spijkerbroek, de ADHDglossy en KissItForward. Alleen de Stichting Hoezo Anders & Balansdigitaal ontbraken nog aan mijn wensenlijst.

Ik ben al deze organisaties stuk voor stuk dankbaar voor het plaatsen van mijn verhalen, het schrijven was therapeutisch, de grotendeels positieve reacties maakten me sterker. Negatieve reacties zorgden voor veel verdriet maar zorgden er ook voor dat ik alleen maar strijdbaarder werd.

Om de afgelopen vijf jaar af te sluiten, maar ook om lezers de kans te geven met enige achtergrondinformatie de discussie op social media aan te gaan, hebben mijn dochter en ik besloten enkele van onze ervaringen van de afgelopen vijf jaar te bespreken. Zo kwamen we op enkele stellingen en onderwerpen die we de komende periode aan elkaar gaan voorleggen. Ik geef mijn reactie als volwassen ouder, zij als dochter van 14. Soms zijn we het eens, soms staan onze visies haaks op elkaar. Deze stellingen, en onze reacties daarop, verschijnen in drie sessies op alle websites die eerder blogs voor me plaatsten. De onderwerpen van de vierde sessie liggen nog volledig open: u bepaalt op welke stellingen wij zullen reageren.

Lezen jullie mee?

Emely: Ik vond het idee om samen verschillende moeilijke onderwerpen uit ons leven te beschrijven erg leuk. Achteraf was het grappig om te zien dat we over de meeste dingen dezelfde mening hadden. We lijken toch meer op elkaar dan we dachten!

Hoe ervoer je de afgelopen vijf jaar?

Mattijs: Geestelijk en lichamelijk slopend is denk ik de beste omschrijving die ik kan geven. 24 uur per dag stress, slapeloosheid en zorgen voor de toekomst hebben er bij mij flink ingehakt. Het aannemen van de nieuwe Jeugdwet, die er letterlijk voor zorgt dat mijn kinderen niet hetzelfde recht hebben als kinderen zonder psychische aandoening, maakte het er ook niet makkelijker op.

Daarentegen vind ik dat ik de afgelopen jaren als ouder ook een grote groei heb doorgemaakt en veel heb geleerd. Noodgedwongen heb ik me verdiept in kennis over ADHD, ADD en ODD maar heb vooral veel moeten nadenken over mijn rol als ouder en mijn positie in het gezin. Ook ontmoette ik via social media een groep bijzondere mensen waarmee ik graag samenwerk om meer begrip te kweken voor psychische aandoeningen.

Emely: De afgelopen 5 jaar zijn een beetje weggegaan uit mijn gedachten. Ik weet wel dat het niet altijd leuk was. Zoals de ruzies tussen mijn vader en mijn broer, dat liep niet altijd goed af en voor mijn gevoel zat ik er dan tussen. Sinds ik weet dat ik ADD heb, gaat het ook beter met mij. Eerst dacht ik dat ik een dom kind was en niets kon. Ik had geen zelfvertrouwen, dat is na mijn diagnose verbeterd. Dankzij de medicijnen kan ik mij concentreren en ben ik rustiger. Ook in mijn hoofd is het rustiger. Maar om te zeggen dat ik mezelf nu helemaal snap: ‘nee’. Dat zal ook wel liggen aan de puberfase waar ik nu in zit.

Andere kinderen kunnen iets aan mijn verhaal hebben. Ik wil dat ze weten: ‘hoe erg het ook lijkt, het is niet het einde’. Ze mogen niet opgeven als de situatie thuis lastig is. Ik wil ze laten weten dat ze niet de moed mogen verliezen om door te gaan. Het is een zoektocht voor het hele gezin.

Mijn broer Kris was altijd zo druk. Hij sprong tegen het plafond van de hyperactiviteit. Altijd overprikkeld en hij reageerde dat op mij af. Dat had gevolgen voor zijn schoolplezier, maar ook op mij. Ik was niet altijd echt blij meer…

Maar ik weet ook dat ik aan mezelf moet werken. Het gaat nog niet altijd goed tussen Kris en mij.

Als ik kijk naar de vijf komende jaren dan zie ik vooral een normaal gezin. Nou ja, echt normaal zijn we niet, maar als het blijft zoals het nu is kan ik daar prima mee leven.

ADHD/ADD, dat heeft toch iedereen tegenwoordig?

Mattijs: ADHD komt voor bij vijf procent van de kinderen en tussen de drie en vier procent van de volwassenen. Dat wil zeggen dat van elke 20 mensen er ongeveer één persoon ADHD heeft. Je kan dus zeggen dat iedereen in Nederland een of meerdere mensen in zijn familie of vriendenkring heeft met ADHD. Wel is ADHD een modewoord. Als een kind een beetje druk is of slecht luistert, klinkt al snel de term ADHD. Het is teleurstellend dat mensen veelal niet zien dat ADHD nogal wat meer is dan een beetje druk. Problemen als het ontbreken van communicatieve vaardigheden, slechte concentratie, gevoeligheid voor verslaving, agressie en geweld zijn vaak de grootste problemen. Daarbuiten heeft minimaal twee derde van de kinderen en volwassenen ook een andere psychische stoornis zoals dyslexie, angst, depressie en slaapproblemen. Door te zeggen dat iederéén dat tegenwoordig heeft degradeer je kinderen en volwassenen, die het vaak enorm moeilijk hebben met hun aandoening, tot aanstellers.

Emely: Nee, dat is niet zo. Ik vind het een irritante uitspraak. Ik ken genoeg mensen die het niet hebben. Alhoewel ik ook een vriendin heb waarvan ik denk dat ze het heeft want soms word ik helemaal gek van haar. ☺

Wat voor gevolgen heeft ADHD/ADD op ons gezin en jou als persoon gehad?

Mattijs: De constante spanning in het gezin zorgde op de lange termijn er in mijn geval voor dat ik eigenlijk geen enkel moment kon ontspannen. Dit is nog steeds zo. Ik ben constant beducht op ontploffingen en probeer de regie 100% in eigen handen te houden. Dit had de afgelopen periode juist als gevolg dat de spanning toenam. De grote druk zorgde er ook voor dat mijn vrouw en ik steeds minder tijd en aandacht voor elkaar hadden en dat het gesprek al snel een evaluatie van de problemen van de dag was, of ging over het voorkomen van nieuwe ontploffingen. Vriendschapsrelaties onderhielden we slecht, familie zagen we nauwelijks. We hadden er simpelweg geen energie voor. Enkele vriendschappen bleken iets minder intens dan we dachten, andere werden juist sterker. Sinds we de juiste medicatie gevonden hebben lijkt ons gezin de meeste dagen een doodsaai doorsnede gezin, en dat houden we graag zo!

Emely: Werken in de zorg of dansen, daar zou ik later het liefst mijn beroep van maken. Ik kan heus een normaal leven leiden, al denk ik wel dat sommige dingen voor mij anders gaan. Misschien is het voor mij onmogelijk om een rijbewijs te halen, soms kan ik mij met pillen al niet voldoende concentreren. Door mijn ADD twijfel ik meer aan mijzelf. Ook in de toekomst moet ik opletten dat de druk van het leven niet te zwaar voor mij wordt. In gezinnen waarin diagnoses geen rol spelen gaat het vast heel anders. Doordat het in ons gezin gaat zoals het gaat, zijn we ook dichter bij elkaar gekomen denk ik. Gezinnen die dit niet hebben zijn vast een beetje saai. Vroeger verlangde ik naar een saai gezin, tegenwoordig gaat het zo goed bij ons, zijn we zelf haast een beetje saai.

Ondanks dat de zware zoektocht naar oplossingen ons gezin dichter bij elkaar gebracht heeft, kan ik mij voorstellen dat sommige gezinnen het niet redden. Papa zei pas nog dat als alles was zoals vijf jaar geleden, ons gezin misschien ook uit elkaar gevallen zou zijn.

Mattijs, 43 jaar oud, grafische vakidioot, interesse in zo'n beetje alles. Nieuwsjunkie, bemoeit zich overal tegenaan. Dol op z'n vrouw Sandra, z'n kids Emely & Kris en Zoë de labrador. Zwaar allergisch voor onrecht en oneerlijkheid.

Emely is 14 jaar oud en zit in de derde klas van het VMBO. In haar vrije tijd is ze regelmatig te vinden in de dansschool waar ze vooral hiphop, modern & DanceHall het leukste vind. Astma en ADD in haar bagage vertraagt haar dromen en idealen geenszins. Emely weet wat ze wil en gaat er voor!

1 Comment