Suus

Voor
Kwam al acht jaar bij GGZ, verscheidene misdiagnoses. Zestien (!) verschillende medicijnen gebruikt. Geen enkele bracht rust in m'n hoofd. Kon me erg slecht concentreren, ook tijdens therapieën, wat niet ten goede kwam aan de behandeling. Alcoholverslaving. Nooit kunnen werken, school niet afgemaakt. Al jaren niet stabiel te krijgen. Enorm gefrustreerd. Waarom lijkt elke stap die ik zet te mislukken? Waarom ben ik al acht jaar onder behandeling, zie ik iedereen komen en gaan en kom ik geen steek vooruit? Wat doe ik verkeerd?

Na
Methylfenidaat als medicatie. Er ging een wereld voor me open: ik kan zomaar een half uur lang een gesprek voeren! Mijn hoofd slaat niet constant op hol! Gestopt met gebruik van alcohol. Methylfenidaat brengt me een stukje rust, wat ik eerst met alcohol probeerde te creëren. Bezig met onderzoeken waar ik zelf binnen de GGZ iets kan betekenen, in de rol van ervaringsdeskundige, en uitzicht op (vrijwilligers)werk daarin. Meer begrip voor mezelf, kunnen lachen om mijn vele blunders, en weer dingen durven. HOOP hebben.

Dit is voorlopig het laatste verhaal. Het komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsten dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal deelden we het op Twitter. 

Esther

Voor
Mijn ervaring vóór de diagnose, is dat ik heel mijn leven aangemodderd heb. Altijd op mijn tenen lopen, het gevoel er niet bij te horen, te veel prikkels. Daardoor ontploffingen, ogenschijnlijk vanuit het niets, maar achteraf gezien vanuit te veel opgebouwde spanning en prikkels. Mensen begrepen me niet, wat ik nu heel goed begrijp. Toen niet. Op school en werk: nooit iets afmaken. Ontzettende faalangst, nooit naar sociale bijeenkomsten zoals feestjes kunnen, omdat ik daar ook al tegen op zag. Met werken liep ik uiteindelijk vast omdat ik constant op mijn tenen moest lopen om het bij te kunnen benen. Puur op wilskracht ging ik door het leven. Maar wilskracht is soms ineens op. Dus stortte ik in, hoe leuk mijn werk ook was. Niets ging vanzelf. In gesprekken was er een constante ruis. Allerlei andere prikkels kwamen tegelijkertijd binnen en daardoor kwam niets écht binnen. Al met al ging ik behoorlijk gespannen door het leven.

Na
Nu, na de diagnose, op mijn 47e jaar, ben ik een ander mens geworden. Ik zie niet meer tegen sociale dingen op. Hoef niet na te denken als ik iets onderneem. Doe gewoon mijn ding. Vanzelf. Werk is weer leuk én het gaat me goed af: ik ben voorzitter in mijn team. Voorheen lag ik om half negen op bed, omdat het dan op was. Nu niet meer. Ik heb zelfs energie over, omdat alle dagelijkse dingen gemakkelijker gaan.

De diagnose betekent voor mij duidelijkheid; dingen vielen op hun plek. Zo ook mijn omgang met relaties. Ik heb een aantal echtscheidingen achter de rug, omdat ik impulsief die relaties inging en niet veel later hier weer spijt van had. Ik kan nog veel meer dingen opnoemen. Als mijn kleindochters nu komen, heb ik tijd en energie voor ze. Eerst was alles teveel. Te veel prikkels. Altijd hoofdpijn of depressies. Nu ga ik vrolijk door het leven en onderneem dingen.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Frank

Voor
Voor de diagnose begreep ik er geen snars van. Leefde eigenlijk maar in het wilde weg. Ging er, onbewust, van uit dat iedereen zo doet. Voor mij was het zó gewoon.

Maar dat stopt. Als je hard tegen de muur aan loopt. Mijn baan kwijt en een scheiding die volgde: het was teveel van het goede. Instorten en héél langzaam zien dat er iets aan de hand is. Waarom begrijpen andere mensen me niet? En waarom word ik dan zó boos?!

Na
Dan: een dokter vinden die de diagnose stelt en na zeven weken zegt: “U doet het goed, u kunt het zelf wel. En ach meneer, áls u medicijnen wilt, dan hoor ik het wel”.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Janneke

Voor
‘Hoe voorkom je ADHD?’, vraagt Laura Batstra. Als ik dat had kunnen voorkomen, had ik niet geboren moeten worden. Ik ben namelijk, zoals alle mensen met AD(H)D, geboren met AD(H)D. Ik was een rustig en dromerig kind. Dacht veel na, zat veel op mijn kamer en deed daar meestal niks. Mijn hoofd was al druk genoeg de hele dag. Waarmee? Met al die gedachten, die kriskras door mijn hoofd gingen, zonder dat ze goed doorgestuurd worden door mijn hersenen. Ik kreeg wel boodschappen binnen van andere mensen, maar die werden niet goed verwerkt. Daardoor reageerde ik er te laat, niet, of heel snel op; geen goede geleiding. Ook mijn emoties waren anders: sterker en wisselender dan die van anderen om mij heen. Ze schommelden de hele dag door. Niet zo raar, als je gedachten zich niet goed reguleren. Hoe kun je iets verwerken, als je gedachten van de hak op de tak springen?

Herhaaldelijk heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik dingen anders ervoer dan mensen om mij heen. Heftiger, emotioneler, zaken bleven langer hangen, ik reageerde zwart/witter en ik was regelmatig aan het randje van een depressie, waar ik mijzelf op het allerlaatste moment (als ik echt merkte dat het verkeerd ging) nog uit wist te schoppen. Mijn moeder zei: “maar kind er is niks met je aan de hand”, al luisterde ze wel naar mijn verhalen.

Ik bleef vechten voor mijn geluk. Tien jaar lang heb ik bij de ene na de andere therapeut gezeten. Bij de ene kreeg ik een groepscursus ‘stoppen met piekeren’, bij de andere een cursus assertiviteit, bij de volgende leerde ik mijn negatieve gedachten te vervangen door meer neutrale gedachten. Omdat mijn hoofd constant overvol was met gedachten, zette mijn hoofd die, vooral als ik moe was, om in negatieve gedachten. Zoals: ‘ik zie die persoon kijken, zou hij het over mij hebben? Ja, hij heeft het vast over mij, hij zal me wel niet mogen’. En dit soort gedachten bleven dan maar door gaan, tot ik mij doodongelukkig voelde. Dus ik ging niet op groepsvakanties (wat ik eigenlijk wel wilde), want daar kon ik mijn hoofd toch niet leeg maken? En als ik wel ging, was ik stil, durfde niets te zeggen en trok ik mij het liefste terug. Ik was bang voor andere mensen.

Na
Omdat mijn zusje de diagnose ADHD kreeg, ben ik me er meer in gaan verdiepen. En, wonder boven wonder: dat ging over mij! Ik had ook die dingen! Ik vergat ook mijn afspraken, voelde me ongelukkig, dacht zwart/wit, enzovoort. Het stond er allemaal!

Na urenlang getest te zijn, werd de diagnose ADD bij mij vast gesteld. Wat een opluchting was dat! Ik was niet dom en vergeetachtig en emotioneel. Ik had gewoon iets in mijn hersenen dat niet goed werkte waardoor ik deze dingen minder kon dan anderen. En er was nog iets aan te doen ook! Ik kon coaching krijgen, zodat ik minder zou leren vergeten. Ik kon medicijnen gaan gebruiken om mijn gedachten beter te reguleren. En ik leerde door een korte cursus wat AD(H)D inhoudt. Ik hoorde van anderen dat zij ook niet konden slapen ‘s avonds, omdat hun gedachten ook niet stopten in hun hoofd. Ik hoorde dat het daardoor voor anderen ook een RAMP is om de dag te beginnen. Gewoon alle kleine en grote dingen die er bij komen kijken als je AD(H)D hebt.

Door al deze informatie en herkenning, en doordat ik sindsdien ook netjes mijn medicijnen inneem, gaat het stukken beter met mij. Ik ben eindelijk voor het eerst sinds mijn hele dertigjarige leven gelukkig. Ik slaap veel beter in dankzij de melatonine, waardoor mijn dag stukken beter begint. Mijn hoofd is zo veel rustiger, omdat mijn hersenen de prikkels die ik binnen krijg beter reguleren. Ik denk bijvoorbeeld zelden meer dat andere mensen het over mij hebben.

Ik weet van mijzelf dat ik door mijn ADD een probleem heb met plannen. Maar door de coaching heb ik trucjes geleerd om hier mee om te gaan. Ik heb nu een planbord dat ik elke week invul. En ik leer meer op langere termijn in mijn agenda te kijken. Ik kan dit nu ook beter, omdat mijn hoofd rustiger is door de medicatie. Ook voor het controleren van mijn angstgedachten over andere mensen en mijn neiging tot depressiviteit slik ik een medicijn: paroxetine.

Misschien klinkt dit als heel veel. Maar ik wil alles doen om gelukkig te zijn en te blijven. Dat is waar ik voor gevochten heb en waar ik nu ben! En degene die zegt dat AD(H)D niet bestaat mag mijn hoofd wel een dagje overnemen. Dan merk je dat het wel degelijk bestaat! En ik heb er geen problemen mee hoor, om het een dagje kwijt te zijn. Kan ik ook eens voelen hoe het is om te leven zonder AD(H)D. Met een rustig hoofd in plaats van een ingebouwde draaimolen. Want, het is met AD(H)D eigenlijk net als met suikerziekte: je kunt er medicijnen voor slikken en je kunt er alle trucjes voor leren die je nodig hebt om er zo goed mogelijk mee te leven. Maar is het dan helemaal weg? Nee! Helaas niet. Maar er is dan wel stukken beter mee te leven. En er zijn zelfs dagen, soms weken, dat je vergeten bent dat je een ingebouwde draaimolen bij je hebt.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Jet

Voor
Een rommelig en stressy bestaan met het nodige onbegrip bij anderen en bij mezelf.

Na
Eerst werd alleen de dyslexie gezien. Dat verklaarde nog niet alles. Een tweede expert zag de ADHD ook. Hoe dat voelde? Een verademing dat het beestje een naam had. Verdrietig, omdat het zo was en om al die jaren dat ik en mijn omgeving het niet wisten. Blij, dat ik niet gek was of heel dom. Dat ik ermee kon leren leven. Eerst met medicatie en hulp en daarna zonder medicatie en véél minder hulp. 

Veel meer begrip voor mezelf en dus van anderen. En inmiddels, door zoveel meer zelfinzicht, kan ik veel vaker:
-in de remmen hangen 
-beginnen met iets dat me niet echt boeit en het ook afmaken!

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Mandy

Voor
Zolang ik me kan herinneren vond ik het leven best pittig. Maar goed, ik wist niet beter dus ik sloeg me erdoor heen met de nodige moeite. Tot ik op mijn 18e overspannen werd. Ik gaf mijn werk als kraamverzorgende ‘de schuld’, vanwege de onregelmatigheid die me opbrak. Een volgende baan op een kinderdagverblijf ging redelijk, maar ik bleef het zwaar vinden. Moeilijk uit te leggen, maar er was altijd een gevoel van onrust dat overheerste.

Met de komst van ons eerste kindje ging ik over op een gevoel van overleven in plaats van leven. Dit hield ik met vallen en opstaan en heel veel steun van onze omgeving vol tot ons tweede kindje anderhalf jaar was. Dagelijks zei ik dat ik gek werd van mezelf! Ik was alleen maar druk met druk zijn maar deed uiteindelijk niets. Altijd die chaos in mijn hoofd en dat eeuwige onrustige, opgejaagde gevoel, alsof ik permanent een sneltrein in me had. Ik ging door met werken, want dat kon tenslotte iedereen, totdat ik in een burn-out terecht kwam en mijn bed niet meer uit kon. De combinatie werken en kinderen bleek dus niet voor mij weggelegd. Ik nam ontslag, zodat ik beter kon worden zonder een baas die me pushte om aan het werk te gaan. Wat een verademing! De grootste druk viel weg en ik hoefde niet meer te presteren op mijn werk en kon me richten op mijn kinderen en de huishouding. Helaas bleek óók dit niet de oplossing en na vier jaar werd ik depressief. Ik kón niet meer, was op en wist niet meer hoe het ooit verder zou moeten. Ik had al zoveel stappen terug gedaan, er was nu geen mogelijkheid meer om nog een stap terug te doen.

Uiteindelijk kwam ik terecht bij een fantastische hulpverlener die me vanaf het eerste gesprek bij de hand nam. Voor haar was het meteen duidelijk dat ik ADHD had en ze gaf me het vertrouwen dat het goed zou komen met me. Eindelijk iemand die níet zei dat ik ‘gewoon’  moest genieten van het leven, dat ik eens moest kijken naar alles wat ik had en dat ik me niet zo moest aanstellen.

Na
Ik ben nu, na 34 jaar, begonnen aan mijn tweede leven, zo voelt het echt! Sinds ik op de juiste medicatie (Dexamfetamine Retard) zit, kan ik volmondig zeggen dat het een wereld van verschil is. Het is onbeschrijflijk fijn om de rust in mijn lijf en hoofd te ervaren en in het ‘nu’ te zijn, in plaats van altijd vooruit te denken. Ik kan prioriteiten stellen, stap voor stap nadenken zonder 10 stappen verder te denken. Ik kan genieten van het leven en zeggen dat ik oprecht gelukkig ben. Dankzij de medicatie is er een wereld voor me open gegaan en is elke dag een cadeautje.

Nu ik ervaar hoe prettig het leven kan zijn met medicatie maakt het me woest als ik voor de zoveelste keer hoor ‘dat iedereen tegenwoordig maar zo makkelijk medicatie krijgt’. Mensen die hierover oordelen, beseffen niet hoeveel pijn het doet als je 34 jaar lang hebt moeten knokken om een dag door te komen, terwijl het dus vele malen makkelijker blijkt te kunnen. Het haalt het probleem helaas niet weg, maar de scherpe kantjes zijn eraf, waardoor het een stuk makkelijker is om met ADHD om te gaan en zelfs te kunnen genieten van de voordelen van ADHD. Ik ben dolblij met die zogenaamde ‘rotzooi’ die ik dagelijks slik en dat ‘stempel’ op mijn lijf, want mijn hele leven is hiermee als een puzzel in elkaar gevallen!

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. .

Saskia

Voor
Er is ADHD bij mij vastgesteld. Dat verbaast me niets. Altijd onrustig, ongeremd, altijd druk in mijn hoofd, altijd doodmoe omdat ik altijd super vrolijk ben en behept met een overdosis humor.  Als kind ging mijn moeder al met me naar de huisarts: “Geef dat kind alstublieft een kalmeringsmiddel, ik word gek van haar. Ze is zó druk, heeft altijd ongelukjes, etc.” De diagnose, toen? Welnee … “Doe het kind maar op sport, kan ze haar energie kwijt.” Dus zwemmen … ver gekomen, nooit afgemaakt. Zoals met alles eigenlijk. Ik was overal goed in, maar deed ook alles op het laatste moment. Zo ging het ook op school.

Ik ben nu 44 jaar en ik heb een ravage achtergelaten voor mijn gevoel. Veel vriendjes versleten. Werk? Heel veel ziekmeldingen. Moe of ziek? Ik weet het niet. Veel depressies gehad. Antidepressiva geslikt, veel lichamelijke klachten gehad, veel roken, stappen, alcohol … noem het maar op. Ik bleef nooit ergens lang; ik wilde altijd weer gaan. Geen zin in alles wat maar priegelig was, zoals handwerken of lange stukken schrijven. Schoonmaken moest bij mij ook altijd heel snel gaan. Zo niet, dan was ik geïrriteerd. Bij alles wat concentratie vereiste, had ik het gevoel van binnen alsof ik ging ontploffen. Maar tegelijkertijd was ik me altijd bewust van mijn omgeving. Van de energie en stemmingen van mensen om me heen. Ik voelde gewoon wat ze dachten. Dat heeft van mij wel een pleaser gemaakt. Ik ben nooit mezelf, gedraag me op een manier waarvan ik het gevoel heb dat mensen het leuk vinden …

Na
Ik krijg nu methylfenidaat en ben rustiger in mijn hoofd. Maar diep van binnen weet ik gewoon dat bepaalde gedachten en gedragingen nooit zullen veranderen. Ik ben, denk ik, de schaamte voorbij. Leef tenslotte al 44 jaar met deze afwijking … Meer rust in mijn hoofd is goed, maar sociaal gedrag gaat bij mij nu eenmaal verder dan bij anderen. Geen schaamte, geen rem … dat ben ik.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Alfred

Voor
Het leven vóór de diagnose is best moeizaam geweest. Ik had vaak opvallend veel energie in vergelijking met anderen. Problemen kende ik niet, en ik kwam altijd met oplossingen die niet zo voor de hand lagen. Ik werkte veel en hard ... waardoor ik vergat dat er ook een thuis was.

Na
Ik heb meer rust gekregen. De diagnose heeft me ook een hoop nieuwe inzichten gegeven. Door het gebruik van medicatie ben ik meer stuurbaar geworden; niet meer meteen in de aanval als iets niet helemaal gaat zoals ik denk dat het moet gaan. Er zijn tegenwoordig vaak mensen die me een compliment geven over de rust die ik heb. Ik probeer nu ook anderen te helpen, die worstelen met zichzelf om rust te vinden. Niet altijd willen mensen de hulp hebben ... waar ik ook respect voor heb. Het is de keuze die ze zelf maken.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Marie

Voor
Achtenveertig jaar lang denken, voelen, reageren en vooral weten dat je toch wel anders in elkaar zit. Daardoor wel héél véél meegemaakt, van diepe depressies tot manische hoogtes. Altijd op zoek naar een kabbelend meertje, door de onrust en chaos in mijn hoofd. Onder mijn niveau school en werk gedaan. Uitgemaakt voor lui, dom en gek. Muren, ook vanuit mezelf naar mezelf toe. Wel altijd lachen. Veel vrienden, maar geen goede relaties. Schuldgevoel naar mijn dochter. Zelfmedicatie in de vorm van drugs, want daar werd ik zo rustig van en dan kon ik wél lezen, enz ...

Na
Helder aanwezig. Een meertje met kleine golven en als er een tsunami tussen zit, kan ik die rustig bekijken en laten voor wat die is. Niet meer in mijn emotie en met boosheid reageren. Goede gesprekken en daardoor het gevoel hebben er weer bij te horen. Leren, met vallen en opstaan, hoe ik mijn huis kan regelen en zo houden. Concerta betekent in het Braziliaans (waar ik zeven jaar gewoond heb): ‘dingen weer recht zetten’, en dat klopt zo voor mij. Blij met meer ‘drugs’ in mijn lijf? Nee, maar wel o zo dankbaar dat ze er zijn. Ik doe ook veel met voeding etc., en hopelijk kan ik dan na een tijd de pillen loslaten. Zo niet, dan niet.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter. 

Monique

Voor
Sjonge, ik zou bijna zeggen: heb je even? Het duurde namelijk tot mijn 49e voor dat iemand ‘ dat’ riep waar ik me in kon vinden. En niet voor een klein beetje, maar een diagnose die bij me paste als een huis: ADHD.

Voor de diagnose voelde ik me totaal niet serieus genomen, door helemaal niemand. Zoveel verschillende diagnoses: van chronische posttraumatische stress stoornis tot borderline. Groepstherapieën waar ik me totaal niet in kon vinden, mede-cliënten waar ik geen aansluiting bij vond … Gevolg was dat ik steeds eenzamer werd en me buitengesloten voelde op alle vlakken in het leven. Ik was anders, maar kon me niet vinden in de geboden therapievormen en de uitleg over mijn wel en wee. Nee ik sneed mezelf niet, nee ik leefde niet in het verleden, nee ik was niet seksueel misbruikt, nee ik was níet druk in mijn hoofd omdat ik compulsief-obsessief was. Elke therapie sloot ik af met datgene waar ik goed in was: me anders voordoen dan ik was. En huppakee, ik was klaar met de therapie en mocht afscheid nemen. Goed gedaan! Hard gewerkt! Wanneer ik de deur achter me sloot, voelde ik me net zo onbegrepen als op het moment dat ik voor het eerst het therapielokaal binnen wandelde.

Hulpverlening in huis voor de kinderen, met als uitkomst: moeder stelt geen grenzen … Hoezo?? Wanneer??? Ik voelde geen grens dus wanneer moest ik die dan stellen? Nieuwe relaties aangaan, ook geen goed plan. Het gaf NOG meer drukte in mijn hoofd; wanneer zou ik daar tijd voor moeten hebben. Gek werd ik van mezelf en heb vaak gedacht ‘wat doe ik hier nog’? Vooral door het feit dat niemand mij niet serieus nam. Wanneer ik aangaf dat ik volgens mij ADHD had, walste men er over heen en zei: welnee joh, jij moet gewoon leren om blij te zijn met wie je bent. De laatste therapie die ik volgde was er eentje voor onbehandelbare patiënten ...

Na
Wat was het een verademing om bevestigd te zien dat ik niet gek was! Het had een naam: het was ADHD. Ik ben met medicatie begonnen en kreeg een ADHD coach. Weet je, hierna hoef ik eigenlijk niets meer te zeggen. Mijn leven is weer mijn leven. En inderdaad: ik mag zijn wie ik ben, maar dan wel graag met de juiste medicatie en hulp die ik nu heb.

Dit verhaal komt uit voor en na de diagnose, een uitgave van Impuls uit de Impuls legt uit serie. In dit boekje vertellen ervaringsdeskundigen over hun leven voor- en nadat ze wisten dat ze AD(H)D hadden. Het zijn stuk voor stuk krachtige en inspirerende verhalen, over een leven lang ploeteren, je ‘anders’ en onbegrepen voelen, waarbij de diagnose wel degelijk een opluchting kan zijn. Het biedt zelfinzicht en acceptatie. En daarmee gepaard eindelijk een opening om de goede kant van de medaille in jezelf te (h)erkennen. We plaatsen dagelijks een voor & na verhaal. Via #diagnoseheelnormaal delen we het op Twitter.